Mr. Chinito Ver. 2.0 ( Part 24 )

   Di makapaniwala si Richard sa sarili, sa unang pagkakataon sa buong buhay niya ngayon lang niya gagawin ang isang bagay na ni sa panaginip di niya ginawa, ang maglinis ng bahay. Kagat ang pang-ibabang labi habang nakatingin siya sa mga kagamitang panglinis na inilatag ni Marian sa sahig, sinusubukan niyang isipin kung paano niya gagawin ang paglilinis pero nang kalaunan ay tinawag na lang ang babae upang magtanong.

“ Seriously, Chard wala kang idea paano maglinis?” umiling lang si Richard sa kanya kaya nabuo sa isip ni Marian na mas lalong paglaruan ang lalaki. 

Inutusan ni Marian na linisin ni Richard ang mga bintana, pati ang mga kurtina ay pinapalitan din niya. Sinabihan niya ring magpunas at siguraduhing wala ng alikabok ang mga dekorasyon, at ang iba pang gamit na naroroon, at lalong-lalo na ang malaking cabinet na nasa sala, ibig sabihin kinailangan ni Richard na alisin ang lahat ng nakalagay sa cabinet upang linisin. Mariin rin niyang ibinilin na kailangan munang siguraduhin ni Richard na malinis at wala ng alikabok ang sahig bago siya magpunas ng floorwax dito, hintayin na matuyo ang floorwax saka magbunot upang kumintab ang sahig. Pagkatapos idetalye ni Marian ang lahat ng gagawin ni Richard, nakita nito ang kakatwang reakyon ng lalaki pagkatapos ay ngumiti pero halata naman sa mga mata nito na ang pag –aalinlangan na nararamdaman. Di na nagawa pang magsalita ni Richard.

“ Kaya mo ba, Mr. Lim? Kung hindi, pwede din naman ikaw na lang magwalis-walis doon sa labas kasi magaan lang yon. Ako na lang ang bahala dito since sanay naman ako sa mga mabibigat at nakakapagod na gawaing bahay.” Sabi ni Marian sa,  idiniin pa ang pagkakasabi sa salitang mabigat at nakakapagod upang mangonsensya kay Richard.

“ No, okay lang. Ako na dito, kayang-kaya ko ‘to!” pagsisinungaling ni Richard kahit alam niyang di naman ito magiging madali sa kanya.

“Okay..so ano, may itatanong ka pa?”

“Wala na.”

Iniwan na ni Marian si Richard pagkatapos ay binalikan ang kanyang iniwang trabaho. Pagkatapos ng ginawang pagwawalis sa palibot ng bahay ay pumasok muli sa loob si Marian upang  magtungo naman sa kwarto. Pagpasok sa loob ay nadatnan niya si Richard na kasalukuyang nagpupunas sa may bintana, lumingon pa ito sa kanya at ngumiti ngunit di man lang niya ito sinuklian bagkos ang tuloy-tuloy lang sa paglalakad patungo sa kanyang kwarto. Papasok na si Marian sa kwarto ng marinig niya ang pagbahing ni Richard na nasundan pa ng tatlong beses na pagbahing marahil dulot ng alikabok na nasasagap nito habang nagpupunas. Pigil na pigil ang tawa ni Marian sa loob ng kwarto nang marinig iyon. Makailang beses pa nitong narinig ang pagbahing ng lalaki habang naglilinis siya sa kwarto pero pinigilan ni Marian ang sarili na huwag makaramdam ng awa sa lalaki kundi mababalewala lang ang konting pagpapahirap na gusto niyang ibigay sa lalaki. Makaraan ang halos isa at kalahating oras ay lumabas ulit si Marian sa kwarto niya at nakiusyuso kung ano na ang nangyayari kay Richard. 

Habang papalapit sa lalaki, nakita niyang basang-basa na ng pawis ang  lalaki, di tulad nang sandaling iniwan niya ito , ngayon ay parang galing lang ito sa swimming at wala ng makikitang tuyo sa kahit saang parte ng t-shirt nito. Pakiwari ni Marian, pati ang suot nitong short pants ay basa na rin dahil may nakikita na rin siyang bumabakat sa pang-ibaba nito.  Kasalukuyang naka-upo si Richard sa sahig at may hawak na basahan, nagpupunas ito ng floorwax sa sahig. Nakita ni Marian na halos kalahati na ng sahig ang may floorwax. Nang maramdaman ni Richard ang kanyang presensiya sa sala ay tumingala ito, kahit bakas sa mukha ng lalaki  na hirap na hirap ito sa kanyang ginagawa pero nakuha parin nitong ngumiti nang makita siya. Unang beses na makita ni Marian ang lalaki na basing-basa ng pawis ang mukha at namumula pa dahil sa init habang ginagawa ang kanyang paglilinis. 

“ Tapos ka na?” tanong ni Richard  sa kanya na ang tinutukoy ay ang ginawa niyang paglilinis sa kwarto. Tumango naman si Marian bilang tugon sa lalaki. “Ahh okay, pasensiya ka na di parin ako tapos dito eh. Pero malapit-lapit na. Okay lang ba yung ginawa kong pagpupunas sa mga gamit at sa bintana?” Tiningnan ni Marian ang cabinet at bintana at nakitang maayos at kumikintab di tulad noong unang iniwan niya ang sala kanina.

“Okay naman..” patango-tango pa si Marian habang sinasabi ito sa lalaki.

“Yes!” masayang bulalas ni Richard. Nagpatuloy parin ito sa kanyang ginagawang pagpapahid ng floorwax sa sahig hanggang sa tumapat na ito sa kinaroroonan ni Marian. Aalis na sana si Marian upang di makasagabal sa kanyang ginagawa nang tawagin siya ng lalaki. 

“ Yani, pwedeng magrequest? Pakipunas naman ng mukha ko oh, please? Parang nangangati na kasi ako dahil sa pawis.”

Natigilan si Marian sa narinig. Humarap ito sa lalaki, salubong ang mga kilay at nagtanong dito. “Ano ulit tinawag mo sa akin?” 

“Yani..Eh kasi  ang haba na ng Marian. Bakit ayaw mo?”

“Ayoko niyan..Yan ang tawag ng pinsan ko sa akin dati.”

“Oh sorry..di ko alam. “

“Wait, kukuha lang ako ng towel.” Tumalikod na si Marian at pumunta ng kwarto upang kumuha. Pagbalik niya ay bitbit na nito ang isang puting towel, ibibigay na sana niya ang dala kay Richard pero nang makita nito ang kamay ng lalaki na kasalukuyang kulay pula na dahil sa floorwax ay nagkusa na siyang punasan ang mukha ng lalaki. “Pwedeng bumaba ka ng konti para mapunasan kita ng maayos?”

Habang pinunasan ni Marian ang mukha ni Richard, titig na titig ang lalaki sa kanya. Naisip ni Richard na sa naging reaksyon ni Marian kanina nung marinig nito ang pagtawag niya kay Marian ng Yani ay nag-iba na ang timpla ng babae. Biglang naging ito at tila malalim ang iniisip. Marahil ay naaalala na naman ni Marian ang nangyari noon sa probinsya kaya di maiwasang makonsensya nanaman si Richard. Naaawa siya kay Marian dahil alam niyang tuwing naaalala ng babae ang nakaraan, di maiiwasang maaalala na naman niya ang pangit na pangyayaring iyon sa buhay niya.  Upang mawala sa isip ng babae ang masamang alaalang iyon, bigla niyang ginawaran ng halik ang labi ng babae na siyang ikinabigla nito. Namilog ang mga mata nito habang nakatitig sa kanya habang si Richard naman ay isang pilyong ngiti ang ipinakita dito.

“Loko-loko ka talaga ano! May papunas-punas ka pang nalalaman ha. ” bahagyang nakurot ni Marian ang tagiliran ni Richard pagkatapos ay sinimangutan na ang lalaki. “Hmph! Diyan ka na nga at magluluto pa ako ng pananghalian natin.” tinalikuran na ni Marian si Richard at naglakad na patungo sa kusina. 

“Suplada naman nito.. isang halik lang naman yon eh. Isipin mo na lang reward ko yon at maayos yung ginawa kong paglilinis dito. Hoy, saan ka ba pupunta, di ka pa tapos sa pagpupunas ng pawis ko oi! ” habol na tawag ni Richard sa kanya habang tumatawa.

“Tseh! Manigas ka diyan. Bahala ka sa buhay mo!” pasigaw na sagot naman ni Marian mula sa kusina.

Walang magawa si Richard at tuluyan na siyang iniwan ni Marian kaya pinagpatuloy na lang nito ang kanyang gawain habang si Marian naman ay naging abala na rin sa paghahanda ng mga kakailanganin sa pagluluto.

Habang nag-iisa sa kusina ay muling naalala ni Marian ang mga nangyari sa kanila ni Richard. 

Nakakainis! Kala niya siguro makukuha nanaman niya ako sa pahalik-halik niya! Pagkatapos nung nangyari kagabi? No way! Di na talaga ako magpapadala sa mga ka-echusan ng lalaking yon. Kung bakit naman kasi, ang gaga gaga ko at di ko napigil ang sarili ko kagabi..di ko man lang naisip ang babaeng yon… nakakainis! Ano ba ako sa tingin niya? Substitute?—kung gusto niyang maglandi at wala si Cheska, ako yung pamalit?! Bakit ba ako magtitiis maging substitute sa buhay niya eh may tao namang gusto akong gawing permanent? Tssshhh

Pinapagalitan ni Marian ang sarili dahil sa naging asal niya matapos ang mapangahas na paghalik sa kanya ni Richard. Ang mas ikinaiinis pa niya ay ang dahilang nagmukha siyang katawa-tawa ng akalaing nagkakaintindihan na sila matapos ang mainit na halikang pinagsaluhan nilang dalawa. Inakala kasi niyang iyon na ang magiging simula ng panibagong kabanata sa kanilang dalawa at mauuwi na sa totohanan ang lahat pero nasaktan si Marian nang marinig nitong patuloy parin si Richard sa pakikipag-ugnayan kay Cheska. Nabuo sa isip ni Marian na di sinasadya ni Richard ang nangyari at nadala lang ng init ng katawan katulad ng sinabi nito nang humingi ito ng dispensa pagkatapos siyang halikan ni Richard.

Habang patuloy sa kanyang paghihiwa ng mga sangkap na lulutuin biglang may narinig na lang si Marian ang sigaw ng kanyang nanay sa may sala. Namilog ang mata ni Marian ng tumili ito habang  tinatawag ang kanyang pangalan. Ilang sandali lang ay papasok na si Teresita sa kusina at kinompronta na ang anak. 

“Ano na naman ang pinagawa mo sa asawa mo ‘nak?!”

“Bakit nay? Ano ba ang ginagawa niya?” maang-maangan ni Marian kahit na alam na nito ang tinutukoy ng ina, ang pag-uutos kay Richard na maglinis sa bahay nila.

“Ay naku, huwag kang umarte na di mo alam at di yan bebenta sa akin..Mariannnnn! Paano na lang kung malalaman ng lolo niya yung pinapagawa mo sa kanya. Nakakahiya ‘nak!”

“Nay, alangan namang wala yang gagawin dito. Alam naman niyang wala tayong katulong dito noh at saka wala naman siyang ginagawa .. wala siya sa mansyon kaya huwag siyang mag-inarte.”

“Nay totoo po yung sabi ni Marian.. and besides, nag-enjoy din naman ako sa ginawa ko.” Depensa kaagad ni Richard kay Marian, kakapasok lang nito sa kusina kasunod ni Teresita. 

“Wooahh! Anyare sa’yo?!” di naikubli ni Mariana ang pagkagulat nang makita ang itsura ni Richard. Kung kanina ay naliligo ito sa pawis at namumula dahil sa init, ngayon ay may dagdag ng floorwax ang iilang bahagi ng mukha nito. “ May plano ka pa lang gawing blush-on yung floorwax di mo man lang sinabi, ako na lang sana ang naglagay para magpantay?!” biro ni Marian pagkatapos ay umalingawngaw ang malakas na tawa niya sa buong kusina.

“Tingan mo tong babaeng to .. “ naiinis na sabi ng kanyang ina. “Richard, itigil mo na yang ginagawa mo at ako na ang bahala diyan. Ewan ko ba kung bakit naniniwala ka sa sinasabi ni Marian halata namang ginugudtym ka lang nito, sa tingin mo ba talaga pinaglilinis namin yung mga bisita namin dito sa bahay? “

“Ibig sabihin nanay bisita lang ang tingin mo sa akin at hindi kapamilya?” tanong ni Richard kay Teresita. Nagkuwari pa itong nasasaktan kaya kaagad na naalarma ang babae.

“ Ay hindi naman sa ganun Richard, kaya lang…”

“Hoy Richard Lim, huwag mong pinapasakay ang nanay ko sa kunyari-kunyarian mong ganyan ha..alam mong di yan ang ibig sabihin ng nanay ko.” Dinepensahan kaagad ni Marian ang ina. Di niya nagustuhan ang pagpapaalala ni Richard sa ina nito na mag-asawa na silang dalawa, gayung wala namang kasiguraduhan kung hanggang kailan ang kanilang pagsasama.

“Sige na, sige na..baka mag-away na naman kayong dalawa. Ang mabuti pa Marian  asikasuhin mo yang asawa mo at ako ng bahala dito.” Kaagad na inawat ni Teresita ang dalawa sa takot na mauwi lang sa pagtatalo ang lahat.

“Nanay, malaki na yan .. kaya na niyang sarili niya noh!” muling pinulot ni Marian ang kutsilyo at pinagpatuloy ang paghihiwa ng mga sangkap ngunit nang maramdaman nito ang mahinang kurot sa kanyang tagiliran ay muli itong nag-angat ng tingin at nakita ang paniningkit ng mata ng kanyang ina. “Oo na po!”kaagad na sabi ni Marian pagkatapos ay iniwan ang ginagawa. Nakasimangot na ito ng lapitan si Richard. “Halika na Mr. Lim at may utos ang mahal na reyna na paliguan ka raw ng iyong yaya. Alipin lang ang peg ko sa sa’yo, hmph!” naiinis na sabi ni Marian, pagkatapos ay iniwan na ang  lalaki at nauna ng maglakad patungo sa kwarto niya.

Abot tenga naman ang ngiti ni Richard nang marinig ang huling sinabi ni Marian. Natatawa siyang makita si Marian na tila batang nagmamaktol. “Thanks Nay! Mamaya magpapaturo ako sa inyo ha. Minsan kasi kailangan ko ring turuan maging submissive tong asawa ko at parang lagi nalang nagrereklamo.” Biro ni Richard .

“Pagpasensyahan mo na lang yan Richard..sige na sumunod ka na dun para  makapagbihis ka na. Huwag ka munang maligo at basing-basa ka pa ng pawis baka mapasma ka. Magpalit ka muna ng damit tapos mamaya ka na maghugas ng kamay, tiisin mo muna sandali?” 

“Opo nay. “

Sinundan na ni Richard si Marian sa kwarto. Ipinaalam ni Richard sa babae kung ano ang bilin ng kanyang ina kaya napilitan si Marian na tulungan si Richard na magpunas at magbihis ng tshirt. Nang magbiro si Richard na okay lang sa kanya ang maligo kung totohanin ni Marian ang sinabi nitong papaliguan siya, isang malakas na hampas sa balikat ang kanyang natanggap. 

“Aray! Masakit yon ha” napangiwi si Richard dahil sa sakit. Inasahan na niyang masasaktan siya ni Marian kapag sasabihin iyon, pero di niya isahan ang lakas nito kaya ganun na lang ang pagkabigla ni Richard.

“Kaya umayos ka kung ayaw mong mbalian ka ng buto!” babala ni Marian sa kanya, kasalukuyan nitong inaayos ang tshirt na kakasuot lang nito kay Richard. Nakasimangot parin ito sa buong sandaling inaasikaso ang lalaki.

Sa natitirang mga oras ng araw na iyon, walang kamalay-malay si Richard na di parin nawawala ang inis ni Marian sa kanya. Buong akala niya katulad parin nang dati ang lahat kaya di parin ito maawat sa paglalandi kay Marian ngunit laging kabaliktaran ang isinusukli nito sa kanya. Patuloy ang pasempleng pag-iwas ni Marian sa lalaki. Nang tumabi ito sa kanya sa duyan kung saan nakatulog siya ilang oras matapos silang magtanghalian, kaagad siyang umalis at nagdahilang  nagpahinga lang siya sandali bago siya maligo at naiinitan siya, hinayaan naman siya ng lalaki at naniwala sa alibi niya. Lagi na lang nakadikit si Marian sa ina at iniiwan mag-isa si Richard, buti na lang at abala si Richard sa gagawing presentation niya kaya di rin nito nahahalata ang ginagawa ni Marian sa kanya.

     Meanwhile, habang panay ang aso at pusa sa kanilang away-bating mga eksensa sa bahay ni Teresita, sa university naman ay di inaasahang magkita sina Bart at si Edselyn.

“Hi Eds!” masayang bati ni Bart nang lapitan niya ang babae sa may tambayan nilang magbabarkada, umupo ito sa  kabila pagkatapos ay inilapag sa mesa ang kanyang packbag.

“Hello Bart! May klase ka ngayon?” 

“Wala naman, maaga ako nagpunta kasi sabi ni coach may meeting muna sandali pagkatapos ay practice na. Ikaw?”

“Hmmm hinihintay ko si Emman, may lakad kasi kami mamaya. Nasa klase pa kaya while waiting, heto tinatapos ko yung assignments para di naman mabagot.”

“Kayo lang dalawa?” 

“Yep!” napangiti na lang si Edselyn at nahahalata naman niya kung ano talaga ang gustong malaman ni Bart, kung kasama si Marian sa lakad ng dalawa. “Uhm! Alam ko gusto mo ring malaman kung kasama si Marian –well hindi, wala siya ngayon, andun sa nanay niya. Bukas pa ang uwi nun!”.

“Ahh kaya pala di ko makontak.”

“Baka pinatay niya yung cellphone niya para mabigyan niya talaga ng quality time si nanay. Bakit may kailangan ka sa kanya? May number ako kay nanay, gusto mo itext ko?” Kagaya ni Marian, nanay na rin ang tawag ng mga kaibigan nito sa ina niya. Nakasanayan na nila itong itawag kay Teresita mula noong nasa first year college pa lang sila. Naging malapit na rin sina Edselyn kay Teresita kaya pati contact number ng ina ay alam ng mga ito. 

“Huwag na, nagtataka lang kasi ako. Kagabi pa kasi walang sagot sa mga text ko. I was wondering kung ano na ang nangyayari sa kanya.” 

Napatitig si Edselyn sa lalaki. Nagbalik sa kanyang isip ang naging usapan nila ni Marian ilang araw ang nakakaraan. 

“Bart, pwede bang magtanong?”

“Yeah sure, ano yon?”

“ Personal kasi, okay lang ba?”

“Umm personal..kung di ako nagkakamali may kinalaman ba ang kaibigan mo dito?”

“Of course, of course..other than that wala na naman akong itatanong sa’yo di ba? So ano, okay lang ba?”

“Well, okay lang. I’ve always been open sa inyo ng mga kaibigan ninyo about what I feel towards Marian. So shoot, what is it?”

“Ummm di mo ba naisip na huwag na lang ipagpatuloy ang panliligaw mo sa kaibigan ko? We all know di naging conventional ang pagiging mag-asawa nina Marian at Richard but then kahit saan mo titingnan kasalanan parin na magkaroon kayo ng ugnayan di ba?”

“No, not at all. Naipaliwanag naman kasi sa akin ni Marian kung ano yung sitwasyon nilang dalawa. Nakikita ko naman kasi sa sitwasyon nila na wala akong sinisirang relasyon – you know what I’m saying right? “

“ But what if now iba na?”

“What do you mean?” nakita ni Edselyn na biglang nabahala si Bart sa kanyang sinabi kaya napabuntong-hininga na lang ito habang nakatitig sa lalaki.

“ Bart, di naman imposible na mauwi sa totohanan ang lahat, right?”

“Yan ba ang sabi niya sa’yo?” Mahina ang boses ni Bart habang tinatanong iyon kay Edselyn. Ramdam ang paglungkot nito bigla.

“To be honest, a couple of days ago, napag-usapan namin ang sitwasyon nilang dalawa ngayon. As of now, I can see something is happening inside her heart and it’s been bothering her mind as well. I hate to be the one to tell you this but I just want you to be prepared. Malakas ang kutob ko na nahuhulog na ang loob niya kay Richard.” Ilang saglit din namayani ang katahimikan sa dalawa hanggang sa marinig ni Edselyn na magsalita ang lalaki. 

“Still that won’t stop me Eds, I’m sorry..not unless si Marian na mismo ang magsasabi sa akin. I don’t give up easily, alam ni Marian kung ano ang nararamdaman ko sa kanya. If wala akong puwang sa isip at sa puso niya, alam ko sasabihin niya. Right now, maybe naguguluhan siya but what if in makita niya na wala pala talaga silang chance ni Richard especially at may napangakuan na si Richard na pakakasalan even before Marian came to his life. There is still a chance Eds. “

“But what if ngayon pa lang sasabihin ko na sa’yo na underdog ka na, lalaban ka parin ba?”

“Yes..di porke’t underdog na ako, wala na talagang chance manalo.”

“Okay.. bahala ka. Basta nasabihan na kita. I must admit, bilib ako sa fighting spirit mo Bart. Ang haba ng hair ng kaibigan ko. May the best man win.” Isang matipid na ngiti ang pinakita ni Bart kay Edselyn. Alam ng babae na di madali para kay Bart ang narinig na balita sa mga oras na iyon pero sa isip ni Edselyn, mas mabuti na rin yung nasabihan na niya ito habang maaga pa upang bigyan ito ng panahon na mag-isip at maging handa sakaling magdesisyon na si Marian na piliin si Richard.

                                                                                                                                                           

     Nang gabing iyon, balik sa lungga ng aso at pusa, sa bahay ni Teresita, nagulat na lang si Richard sa sinabi ni Marian sa kanya. 

“S-sa kwarto ka ni nanay matutulog? Bakit?” di naitago ni Richard ang pagkadismaya sa narinig. 

“Uuwi na tayo bukas di ba, matagal ulit bago ko makakasama si nanay kaya gusto ko ng lubos-lubusin ang gabing ito.” Pagdadahilan ni Marian kay Richard pero ang totoo ay ayaw lang nitong makatabi ang lalaki sa takot na di na naman niya magawang pigilan ang sarili sakaling mangyari ulit ang paghalik ni Richard sa kanya. “Alam mo naman siguro kaya ako umuwi ngayon kasi namiss ko si nanay.” Dagdag niyang sabi nang mapansing tila nagdadalwang-isip si Richard na payagan siya.

“I-iwan mo a-kong mag-isa?” 

“Okay ka lang naman dito di ba?”

“Okay lang naman pero kasi..”

“Oh wait, don’t tell me takot ka? Walang momo dito, ano ka ba!” katyaw ni Marian sa kanya pagkatapos ay umalingawngaw na naman ang malakas nitong tawa.

“Of course not..huwag mo nga akong pagtawanan!” namumula ang mukha ni Richard sa pang-aasar ni Marian sa kanya. 

“Oh yon naman pala eh..sige na, good night na. Byeee! Awoooo!” habol na pang-aasar ni Marian kay Richard. Mabilis pa sa alas-kwartro ang paglabas ni Marian sa kwarto kaya kahit ayaw sana ni Richard na payagan ang babae, wala na itong nagawa. Pasalampak itong humiga sa kama, di makapaniwalang nauwi lang sa wala ang inaasam-asam niyang pagtatabi nilang dalawa sa gabing iyon.

Arghhh!

Habang nagngingitngit sa inis si Richard, masayang-masaya naman ang babae at tagumpay ang mga plano niyang pag-iwas kay Richard sa araw na iyon.

     Kinabukasan, hapon na ng umuwi sina Richard at Marian sa mansyon. Pagdating sa bahay ay tumawag naman si Roberto at pinapapunta si Richard sa bahay niya kaya kaagad din itong umalis. Si Marian naman ay tinawagan si Edselyn at nakipagkwentuhan. 

Gabi na ng maka-uwi si Richard at nadatnan nitong mahimbing ng natutulog si Marian. Marahil sa pagod at dalawang gabing hindi ito nakatulog ng maayos kaya bumabawi ito sa kanyang tulog. Di man lang naramdaman ni Marian nang alisin ni Richard ang mga unan na nakapwesto sa gitna ng kama at halikan siya sa noo nang tumabi na ang lalaki sa kanya.

     Lunes . Maaga pa lang pero gising na gising na ang dalawa. Parehong abala sa paghahanda, si Marian para pumasok sa university, si Richard naman ay sa opisina. 

“Chard, ready ka na ba para sa meeting ninyo mamaya?”

“Yes..at ready na rin akong bumaba sa pwesto ko just in case.” Biro ni Richard, pagkatapos ay pinakawalan ang isang malalim na buntong-hininga. Nasa walk-in closet ito at kasalukuyang pumipili ng suit na susuotin. Si Marian naman ay nasa harap ng kanyang vanity mirror at nag-aayos ng sarili. Nakangiti ito habang hinihintay si Richard.

“Marian..”

“Yes?” 

“Come here, please.” Pinuntahan kaagad ni Marian ang lalaki. Di parin maalis-alis ang ngiti at excited na makita ang reaksyon ni Richard sa kanyang sorpresa. “ Kanino to?” pinakita ni Richard ang isang naka-hanger na long-sleeved button down shirt. Sa isang kamay naman nito ay ang dotted necktie.

“Sa’yo kanino pa nga ba? Regalo ko yan sa’yo para suotin mo ngayon sa meeting ninyo.” 

“Are you sure this is for me?”

“Oo para sa’yo talaga yan. Sino pa bang magsusuot ng ganyan yung mga friends ko?”

“Eh kasi parang.. Checkered? Tapos dotted tie?”

“Bakit ayaw mo ba niyan? Kung ayaw mo, huwag mo na lang suotin.” Di maipaliwanag ni Marian ang naramdaman ng makita ang reaksyon ni Richard sa kanyang binigay. Sinubukan niya itong kunin mula sa mga kamay ng lalaki pero iniwas nito na makuha niya.

“No, no, no..don’t get me wrong. I appreciate that you thought of buying these for me to wear on this very important day. It’s just that, I’m worried baka di babagay sa akin at ma-disappoint lang kita,  alam mo naman siguro kung ano yung mga sinusuot ko. I have never tried wearing this combination. Pakiramdam ko kasi di siya babagay sa akin?”

Napangiti si Marian matapos marinig ang paliwanag ng lalaki. Kahit papaano nawala ang sama ng loob niya ng malaman na di naman pala nito inaayawan ang regalo niya.

“Kaya nga kita binigyan niyan kasi medyo ..umm.. let's just say, boring kang tingnan sa mga sinusuot mo.” Biro ni Marian, birong may bahid na katotohanan din.  Lagi na lang kasing plain colors ang sinusuot ng lalaki at pinagpapalit-palit lang ang combination kaya nakakasawa ding tingnan. “Isuot mo na para malaman natin kung bagay o hindi. Pwede mo naman yang hubarin once di magustuhan eh.” 

“Okay..di ko tuloy malaman kung magpapasalamat ako sa’yo or maiinis eh. Ikaw lang talaga ang malakas ang loob na sabihan akong boring.” bumalik sa loob ng closet si Richard at isinukat ang binigay ni Marian. Paglabas nito makaraan ang ilang sandali, nakasuot narin ito ng navy blue slacks. Nang makita ito ni Marian ay napangiti ang babae.

“See! It fits you. Di ka na boring! I’m sure mamaya maninibago ang mga kasama mo.”

“Yeah right!” inirapan ni Richard si Marian kaya napangisi na lang ang babae sa kanya. “Okay lang ba talaga tingnan to?”

“Okay na okay!” dalawang thumbs-up sign ang pinakita ni Marian sa lalaki upang palakasin ang loob nito.

Tinulungan ni Marian si Richard sa kanyang necktie, pati ang pagpili ng sapatos na susuotin ng lalaki si Marian ang pumili. Kahit may pag-aalinlangan si Richard sa maaring mangyari sa meeting na dadaluhan, kahit papaano ay gumagaan ang kanyang loob dahil sa ginagawang pag-aasikaso ni Marian sa kanya. Kapag nakikita niya ang pagngiti ng babae sa tuwing natatapos nito ang ginagawang pag-aayos sa kanya nawawala ang kaba niya at lumalakas ang kanyang loob. Pakiramdam ni Richard sa bawat ngiting iyon ay nagsasabing walang magiging mali na mangyayari sa kanya sa araw na iyon.

Hinatid ni Richard si Marian, bago bumaba ng sasakyan kinausap muna ni Marian ang lalaki upang palakasin ang loob nito.

“Good luck sa meeting ninyo mamaya. Sa dami ng pinagdaanan at nalampasan mong problema nitong mga huling buwan, sana makita rin ng Board yung effort mong panatilihing matatag ang kumpanya.”

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Richard pagkatapos ay ngumiti ito sa babae. “I know .. you know what’s funny? Lagi ko naman napagdadaanan ang ganitong senaryo mula noong pumalit ako kay lolo pero ngayon lang ata ako nagworry. Everytime dumadating ang time na kinailangan ko silang harapin lagi namang andiyan ang pressure, but this time. Sa dami ng nangyari parang ngayon lang nag-sink in sa utak ko na di talaga ako dapat mag-fail.”

“Bakit naman? Si lolo ba?”

“ From the start si lolo ang definition ko ng pressure, at sanay na ako dun.  But this time I guess it's more of  taking responsibility to someone else's life na bigla na lang dumating sa buhay ko. Ayoko mag-fail kasi andiyan siya at alam ko gusto niya akong magtagumpay.” napangiti si Richard habang sinasabi ito kay Marian.

Si Cheska? Siya ang naging dahilan mo para magpursige.. pwede bang aminin ko sa'yong naiingit ako sa babaeng yon?  Ito kaagad ang pumasok sa isip ni Marian. Pakiramdam ni Marian bumibigat ang kanyang dibdib habang iniisip ito. Gusto na niyang umiwas habang di pa na nila napag-uusapan ang babae sa takot na di niya maikubli sa lalaki ang kanyang nararamdaman.

“Well, huwag kang magpadaig sa kanila. Nalusutan mo lahat ng problema ng kumpanya for the past months. Ipakita mo sa kanila na andiyan ka sa position mo kasi kaya mo at hindi lang dahil sa lolo mo. Don’t worry, maiintindihan ka niya at susuportahan ka ng taong sinasabi mong ayaw mong biguin.”

“Thanks Marian. I’m happy to hear that. “ isang matamis na ngiti ang nasilayan ni Marian sa lalaki. Sinuklian naman niya ito ng isa  ring ngiti pero sa loob niya ay kabaliktaran ang kanyang nararamdaman.

“So paano, bababa na ako..good luck, Chard! See you later!” nagmadaling bumaba si Marian mula sa sasakyan ng lalaki at di  na nito pinansin ang pagtawag ni Richard sa kanya.

“Wala man lang good luck kiss?” bulong ni Richard sa sarili habang nakatanaw sa papalayong si Marian. Humahaba ang nguso nito dahil nadismaya nang di man lang nahalikan ang babae. Ilang sandali ay muli na nitong binuhay ang makina ng sasakyan at umalis na sa parking area ng university para pumunta na ng hotel.

Sa hotel, dumating ang karamihan sa mga  Board of Directors para sa gagawing Mid-year reporting, yung iba naman na lumiban dahil sa kanya-kanyang importanteng dahilan habang ang isa sa kanila ay nasa ospital at nagpapagaling matapos ma-operahan sa sakit sa puso. Kagaya ng mga nakaraang meeting kasama ang Board of Directors, ramdam ang tension sa loob ng conference room. Tahimik na nakikinig ang mga directors sa ginawang presentation ni Richard. Kagaya ng inasahan ni Richard, tinanong ng mga directors ang tungkol sa mga problemang hinarap ng kumpanya for the past months lalong-lalo na yung tungkol sa mga empleyadong nagsi-alisan dahil diumano di nagustuhan ang pamamalakad niya at ang balitang di sapat ang benefits ng mga empleyado. Idenepensa ni Richard ang sarili sa pamamagitan ng paglabas nito ng assessment report ng mga dating empleyado na umalis galing sa kanilang mga department head. Inilahad din niya ang ginawang imbestigasyon ng kaniyang mga empleyado tungkol sa pangre-recruit ng kalabang hotel sa mga empleyado nila at ito din ang may pakana sa mga negatibong issues na lumalabas against LHR. Napanatag ang loob ni Richard nang makita sa mga reaksyon ng mga directors nang makumbinsi niya ang mga ito na di kawalan sa hotel ang pag-alis ng mga ito at lalong di totoo ang sinasabing kulang sa benepisyo ang mga empleyado sa kumpanya.

Naging madali naman ang ginawang pagre-report ni Richard tungkol sa Lim Hotel-Cebu. Walang sumalungat ng ihayag ni Richard ang planong soft-opening ng hotel bago ang Grand opening nito sa susunod na buwan. 

Buong akala ni Richard di na mapag-uusapan  ang tungkol sa nangyaring gulo against Mr. Ivan Hewitt ngunit ng may magtanong na isang director, di na naitago pa ni Richard ang buong pangyayari. Humingi ng paumanhin si Richard at muntik na nitong nalagay sa alinlangan ang kumpanya. Napilitan si Richard na ilahad ang buong pangyayari at dahil dito, di na niya naitago ang tungkol kay Marian.

Nagulat ang lahat ng malamang nag-asawa na si Richard. Binati siya ng mga ito at biniro pa ang lalaki dahil sa ginawa nitong sekreto ang mahalagang okasyon ng buhay niya. Yung iba naman nagbiro na marahil ang dahilan ng pagiging masikap niya sa trabaho at kasalukuyang pag-iba ng istilo, partikular na sa pananamit ay dahil inspired ito kay Marian. May mga directors ding naging mausisa tungkol sa pagkatao ni Marian at naghayag na gusto nilang makilala ang babae. Nangako naman si Richard na ipakikilala si Marian sa kanila sa mga susunod na araw. 

Tumagal ang meeting ng halos kalahating araw. Binati ng mga directors si Richard pagkatapos ng kanilang meeting. Inanyayahan pa ni Mr. Gonzaga si Richard at ibang directors na dumalo sa debut ng kanyang anak na idadaos sa gabing yon, mariin pang ibinilin nito na kailangang dalhin ni Richard si Marian at ang lolo nito sa party. 

Pagbalik sa kanyang opisina, kaagad tumawag si Richard kay Marian upang ibalita ang nangyari sa meeting. Ilang sandali ang nakalipas ay narinig ni Richard ang boses ng babae sa kabilang linya.

“Chard! Tapos na meeting ninyo?” tanong ng babae kay Richard. Halatang sabik itong makibalita kung ano ang nangyari sa meeting nina Richard.

“Yes. Kakatapos lang.” nakangiti si Richard habang sinasabi ito. 

“And?” bakas sa boses ng babae ang pananabik na marinig ang balita ni Richard kaya di mapigilan ni Richard na hindi matawa. “Chardddd! Come on, huwag mo akong pasabikin!”

“Relax Marian! Successful naman yung meeting, buo parin ang tiwala ng Board sa kakayahan ko and in fact lahat sila nagbigay ng one hundred percent support sa mga plano ko sa company at lalong-lalo na sa LHC!”

“Yes! Congrats, Chard! See I told you, kailangan mo lang ipakiita sa kanila na di ka kayang patibagin ng mga issues na yan!”

“Thanks Marian. By the way, alam na ng Board ang tungkol sa nangyari recently sa hotel. Yung tungkol kay Mr. Hewitt.”

“Oh really? So ano daw?”

“Well, they said they want to meet you.”

“What?! Are you kidding me?” napasigaw si Marian sa kabilang linya dahil sa sobrang gulat. “Bakit mo sinabi yung tungkol sa akin, ano na lang ang iisipin ng mga ito. Mamaya niyan chismosa na yung tawag nila sa akin tapos pinagtatawanan na nila ako tapos –“

“Hey, hey, hey tama na okay .. di yan ang iniisip nila, infact gusto ka nilang makilala kasi gusto nilang magpasalamat sa tulong na ginawa mo not just for me but for the whole company. Pinapasama ka sa akin ni Mr. Gonzaga, debut ng anak niya at imbitado ang lahat ng directors. Pupunta din si lolo mamaya. Anong oras ka ba matatapos diyan?”

“Sorry pero di ako makakasama.”

“What? Why? Look, if di ka sasama kasi nahihiya ka don’t worry andun din naman kami ni lolo, di ka namin pababayaan.”

“No, di yan ang reason kung bakit di ako makakasama. May meeting kasi kami mamaya para dun sa OJT namin next sem. Di pwedeng di ako makakapunta. Mamayang 7:30 pa yon kasi yung iba may klase pa hanggang sa oras na iyon. I’m sorry Chard, maybe next time na lang?”

“Ganun ba. Sayang naman.” Malungkot ang boses ni Richard habang sinasabi ito. Sabik pa naman siyang ipakilala si Marian sa mga kaibigan at kakilala sa party.

“ Nakakahiya naman kung late akong dadating sa party kaya huwag na lang. Enjoy ka na lang Chard, kita na lang tayo sa bahay mamaya. After everything, deserve mong magparty kaya dapat pumunta ka ha. Baka naman mamaya magbago ang isip mo. Magagalit na talaga ako kung gagawin mo yon.”

“Okay, sige na pupunta ako. Naunahan mo na naman ako sa plano ko. Di na sana ako tutuloy mamaya eh.”

“You should go, di ba sabi mo pupunta din si lolo kaya dapat samahan mo din siya. Paki sabi na lang kay Mr. Gonzaga di ako makakapunta at may importante akong gagawin. Pakisabi salamat sa invitation.”

“I will. Mamaya hintayin  mo si Jonas, okay. Tatawagan ko siya para siya na yung susundo sa’yo. And one more thing, promise me uuwi ka ng bahay right away.”

“Of course. Sige, see you later. Bye!”

“Bye.”

Kahit wala ng gana si Richard na pumunta sa party ay pumunta parin siya kasama si Roberto. Kagaya ng inaasahan niya, hinanap ng mga directors na nasa meeting kanina si Marian. Nang sabihin nitong di makakarating dahil may importanteng ginagawa ay mas lalo lang silang nag-usisa tungkol sa pagkatao ni Marian. Nang malaman nilang kolehiyala at malayo ang agwat ng edad ng dalawa, di maiwasang may mga nagtaas ng kilay sa mga ito. 

Habang nasa party, hindi naging kumportable si Richard na tuwing may nakakausap siya ay palagi na lang napag-uusapan si Marian.Minsan pa ay tampulan pa ng tukso ang laki ng agwat ng edad ng dalawa kahit di naman big deal ang paksang ito may masabi lang talaga sa babaeng di pa nila nakikita. Pakiramdam ni Richard ay iba ang naging pagtanggap ng mga kakilala niya ng malaman nila ang tungkol sa kasalukuyang estado ni Marian. Naiinis man, kinailangan ni Richard na magtimpi at ayaw niyang magkaroon ng gulo. Inisip na lang ni Richard na lilipas din ito at magbabago din ang isip  ng mga tao kapag nakilala na nila si Marian.

Nang gabing iyon, di namalayan ni Richard ang oras, halos maghahating-gabi na nang makauwi siya. Pagdating sa mansyon, tulog na si Marian. Kahit alam nitong malabo pang madatnan niya ang babae na gising, sa loob-loob niya ay umasa din siyang makakausap pa niya ang babae pagdating sa bahay pero nang makita nitong mahimbing na itong natutulog ay di na niya ito ginambala pa.

     Naging abala sina Richard at Marian sa mga sumunod na araw. Si Richard ay kinailangan bumalik ng Cebu ilang araw pagkatapos ng meeting at planong mananatili doon ng mahigit dalawang linggo upang isupervise ang LHC at siguraduhing maayos ang soft opening ng hotel at makitang matapos na matiwasay  ang natitira pang gagawin sa hotel hanggang sa grand opening nito. Pagkatapos ng naging meeting ni Richard with the Board of Directors, di na niya napagukulan ng panahon si Marian lalo pa at naging abala na rin ang babae sa nalalapit nitong final exams para sa semestreng iyon.  Sa kabila ng pagiging busy niya, sinigurado ni Richard na tinatawagan niya si Maarian ilang beses sa isang araw para lang kumustahin at malaman kung ano ang kasalukuyan ginagawa nito.

Friday came, last day ng exam nina Marian. Nasa gym ang lahat ng graduating HRM students para sa isang activity kung saan kinailangan nilang magpanggap bilang mga hotel employees, sa kanilang performance ibabase ang magiging final grade nila para sa subject na iyon. Bukod sa ito ang huling araw ng exam week nina Marian, espesyal din para sa babae ang araw na ito dahil kaarawan niya.

Walang kaalam-alam si Marian na sa araw na iyon, nagdesisyon si Richard na umuwi upang sorpresahin siya sa kanyang kaarawan. Ang buong akala ni Marian, nakalimutan ng lalaki na kaarawan niya sa araw na iyon. May konting tampo pa si Marian ng hindi man lang tumawag si Richard sa kanya ng umagang iyon. Ipinaalam niya kasi sa lalaki na may gagawin silang activity kinabukasan at baka di niya ito makakausap kapag mag-umpisa na ang activity nila dahil magiging abala na silang lahat. Sinadya niya talaga itong sabihin sa lalaki at nagbabakasakaling maisip nitong tumawag ng maaga sa kanya, kapag nangyari iyon, para kay Marian sapat na itong pa-birthday at good luck gift sa kanya ni Richard.

Habang abala na sina Marian sa activity nila sa gym, kasalukuyan naman nasa cafeteria ng kabilang building si Richard. Hinihintay nito ang pagdating ni Lea na inutusan niyang bumili ng bouquet ng red roses for Marian. Sinadya ni Richard na huwag muna magpakita kay Marian at balak niyang saka na gawin ito pagkatapos ng activity nila upang di makagambala sa konsentrasyon ng babae.

Di na nagawang umuwi pa ni Richard sa mansyon upang magbihis sa takot na maipit sa trapik. Na-delayed kasi ng isang oras ang flight ni Richard kaya nakiusap na lang sa sekretarya na bumili ng mga bulaklak imbes na siya na ang gumawa nito. Nagpasundo na rin siya kay Jonas sa airport upang masigurong tuloy-tuloy ang byahe niya galing ng airport papuntang university. Habang naghihintay kay Lea sa cafeteria, di sinasadyang marinig ni Richard ang usapan ng dalawang estudyante sa kanyang likuran.

 “Pare ano yan? Pinabibigay na naman ni Mr. Feraris?”

“Oo eh, ewan ko ba dun..stockholder ata ng chocolate factory at araw-araw na lang nagbibigay ng chocolate. Inaayawan na nga di parin tumigil.”

“Iba din fighting spirit nitong si Mr.Feraris ano? “

“Sinabi mo pa! Minsan nga sinabihan ko na tigilan na niya kasi parang wala namang effect kay Marian yung pachoco-chocolates niya everyday, sige parin ng sige.. kung maghihintay siya kung kailan siya sasagutin ni Marian di na talaga siya magkaka-asawa!”

Napalingon si Richard nang sambitin ng lalaki ang pangalang Marian. Pero agad naman niyang binawi ang kanyang tingin ng maisip niyang baka hindi si Marian ang tinutukoy ng dalawa . Babalewalain na sana ni Richard ang narinig pero di niya mapigilan ang sarili lalo pa at rinig na rinig niya ang pinag-uusapan ng dalawa. Sa kaloob-looban ni Richard, gusto rin niyang patunayan na hindi si Marian ang tinutukoy ng dalawa kundi kapangalan lang, kaya ipinagpatuloy nito ang pakikinig sa mga lalaking nakaupo sa bandang likuran niya.  

“I heard madami nga daw nagkaka-crush dun at marami din daw nanliligaw. May usap-usapan pa nga may boyfriend na daw si Marian.”

Boyfriend? Kung ang chismis ay may asawa na, malamang si Marian na talaga.. Sabi ni Richard sa isip niya.

“Di na nakapagtataka yon, sa ganda niya lahat naman ata tayo dito may crush sa kanya..Aminin mo, ikaw din!” Tumawa ang dalawang lalaki.

So itong Marian na ito katulad lang din ng aking asawa, maganda. Napangiti si Richard habang naiimagine ang mukha ng nakangiting si Marian.

“Lahat nga daw ng boys sa basketball varsity team may gusto sa kanya. But unfortunately, si Bart lang ang pumasa. Kaya tuloy ang mga  girls mas lalo naiinis sa kanya eh.”

Bart? Tss ..so si Marian talaga ang pinag-uusapan ng dalawang mokong na ito? Napalingon tuloy si Richard sa dalawa ng marinig ang pangalan ni Bart. Ano bang pinagsasabi ng ninyo? Crush lang ni Marian si Bart at hindi boyfriend! Kagat-kagat ang kanyang pang-ibabang labi, pigil na pigil si Richard na huwag magsalita.

“So sinagot na siya ni Marian?”

“Malamang! Lagi ko kasi silang nakikitang magkasama nitong mga nakaraang araw eh.”

“Ay kakainggit pare noh?”

“Oo nga eh..ay teka, ihahatid mo yan sa kanya ngayon?”

“Oo, samahan mo ako sa gym..”

“Tara!” Tumayo na ang dalawang lalaki at kinuha ang mga gamit nila sa mesa nang maisipang magtanong ni Richard.

“Excuse me.”

“Yes po, ano po yon?”

“What time daw magsisimula yung program doon sa gym?”

“Ay kanina pa po nagsimula eh .”

“Ahh okay..thanks.”

“Sige po.”

Tumalikod na ang mga lalaki at iniwan si Richard. Habang naghihintay kay Lea, di maiwasang mapaisip si Richard sa narinig niya kanina. Ayaw niyang maniwala pero di rin naman niya maiwasang di mabahala lalo pa at nitong mga huling araw ay mas may oras pang magkasama ng matagal ang dalawa. Pero sa kabila nito, may bahagi parin sa isip ni Richard na nagsasabing  hindi mangyayari ang bagay ni iyon matapos ang nangyari sa kanila ng pumunta sila sa bahay ng nanay ni Marian. Pilit niyang kinukumbinsi ang sarili na mananatiling hanggang crush lang ng babae si Bart katulad ng dati.

“Sir Richard!” narinig ni Richard ang boses ni Lea, paglingon nito ay nakita niya ang sekretarya na papalapit sa mesa niya. May dala itong bouquet ng red roses, nakangiti ito kahit na medyo humihingal dahil sa pagmamadali nitong maihabol ang bulaklak sa kanya.  

“Sorry Sir..traffic! Late na ba kayo?”

“No, not yet.. ”

“Ay buti naman..Sige, I’ll go ahead.”

“Okay, thanks Lea..kita na lang tayo later.”

Ngumiti sa kanya si Lea pagkatapos ay tumalikod na at muling naglakad palabas ng cafeteria. Inilatag ni Richard ang bouquet sa mesa at umupo ulit. Sinuri nito ang mga bulaklak at nang masigurong okay at maganda ito ay naisip niyang tawagan si Marian. Ilang sandali ang nakalipas ay di parin nito sinasagot ang cellphone kaya naisip na ni Richard na magpunta na lang sa gym upang hanapin ang babae. 

Nang makapasok na si Richard sa loob ng gym, kaagad nitong hinanap si Marian. Ilang sandali ang nakalipas ay nakita niya itong nakatayo kasama ang mga kaklase sa isang mahabang mesa malapit sa may stage ng gym. Suot ng babae ang isang traditional chef uniform, white double-breasted jacket and white pants. Napakagandang tingnan ni Marian sa kanyang suot , bagay na bagay ito sa kanya. Kasalukuyang kinakausap ng grupo nina Marian ang isang lalaki na  naka suit,  matamang tinititigan ni Richard ang bawat galaw nina Marian at kahit nasa malayo siya, alam ni Richard na kasalukuyan nilang pinag-uusapan ang nakalatag na pagkain sa mesa ng grupo nina Marian. Habang minamasdan niya kung gaano makipag-usap si Marian na puno ng kumpyansa sa sarili, napapangiti si Richard at sobrang pinagmamalaki nito ang babae. 

Ilang minuto ang nakaraan, nakita ni Richard ang pag-alis ng lalaki sa mesa nina Marian. Pakiwari ni Richard di na niya maantay pa kung kailan matatapos ang activity nina Marian, gusto na niyang magpakita dito kaya naghanda na siyang lumapit sa mesa nina Marian pero nakita naman niya itong umalis at naglakad patungo sa may gilid ng stage.

“Where?”

"Ayun oh!"

Ngumuso lang si Edselyn upang ituro ang kinaroroonan ng lalaki. Paglingon ni Marian ay nakita niyang nakatayo si Bart sa di kalayuan. Nakangiti ito sa kanya at may hawak na bouquet.

“Sige na puntahan mo muna..dalian mo lang ha at madami ng guests na pumapasok.”

“Okay..thanks Eds.” Nilapitan ni Marian si Bart.

“Hi! Happy birthday! Ito pala, flowers to wish you good luck yung birthday gift ko nasa locker pa kaya mamaya ko na lang ibibigay sa’yo!” inabot ni Bart ang bouquet kay Marian.

“Aww thanks Bart! Sweet mo naman.”

“Welcome! Kumusta na?”

“Actually kinakabahan na kami. But so far nasasagot pa naman namin ang mga tanong nila. Sana talaga maganda ang performance ng group namin hanggang sa huli.”

“Relax Marian! Kaya mo yan, ikaw pa! Oh, wait..yung hat mo ayusin natin.” Inayos ni Bart ang toque ni Marian. “Ayan..okay na yan?”

“Yeah, thanks Bart..balik na ako dun ha. Mamaya na tayo mag-usap.”

“Okay..no problem..good luck!”

“Thanks Bart!..and thanks din for the flowers, pero pwede makisuyo ulit, pakihawak na muna please.”

“Yeah sure! Akin na ulit.” 

“Thanks again, sige balik na ako.” Bago tuluyang umalis ay niyakap muna ni Bart sandali si Marian. Nagulat man sa ginawa ng lalaki ay di na nito nagawang iwasan pa ni Marian.Ayaw naman niyang magkailangan pa silang dalawa kaya pinagbigyan na lang niya ito pagkatapos ay nagmadali ng umalis at bumalik sa mga kasamahan niya.

Dahil sa nakitang yakapan between Marian at Bart, di malaman ni Richard kung ano ang gagawin. Pakiramdam niya napako na ang mga paa niya sa kanyang kinatatayuan, para siyang nag ‘ice bucket challenge’ ng di oras. Nanlamig ang buong katauhan at tila wala ng ibang nakikitang tao sa paligid kundi ang magkayakap na Bart at Marian lang, kung hindi pa siya biglang naitulak ng kaunti dahil sa nagkukulitan ng mga lalaki sa kanyang likuran, di pa bumalik sa hustong katinuan ang kanyang pag-iisip.

May ilang beses din niyang ikinurap ang kanyang mga mata upang makumpirma na totoo ang kanyang nakikita at nang malaman nitong hindi nga bunga ng kanyang imahinasyon ang nasaksihan, walang ibang nagawa si Richard kundi ang tumalikod at naglakad papalayo sa lugar na iyon.

Di ako dapat mag-isip ng kung anu-ano…yes, di muna dapat.. Ito ang paulit-ulit na bulong ni Richard sa kanyang isip habang naglalakad palabas ng gym. But damn! Masakit din yon ah!

 Di kayang linlangin ni Richard ang sarili. Matapos narinig ang usapan ng dalawang lalaki sa may cafeteria at ang nasaksihang yakapan ni Bart at Marian, selos ang nangibabaw sa kanyang pagkatao. Maisip pa lang ni Richard ang posibilidad na may namuo na talagang relasyon sa dalawa nitong mga nakaraang araw na lagi silang magkasama, para ng mababaliw si Richard. Gusto ni Richard malaman ang totoo sa mga sandali ding iyon ngunit ayaw muna niyang harapin si Marian at masama pa ang kanyang loob. Ayaw din naman niyang gumawa ng eksena sa university at lalong-lalo na sa espesyal na araw pa ng babae. Napagdesisyonan niyang palipasin muna ang araw na ito alang-alang sa babae. Nang marating ni Richard ang parking area ay nagmadali itong sumakay sa kanyang sasakyan at inutusan si Jonas na ihatid siya sa hotel upang doon na magpalipas ng sama ng loob.

     Pasados alas-otso na ng gabi nang makauwi si Marian sa mansyon. Pagod man dahil sa ginawa niya ng araw na iyon, masaya naman siya at matagumpay ang kinalabasan ng kanilang activity. Mataas pa ang nakuha nilang marka ng kanyang mga kagrupo, at bilang lider nila siya ang higit na maligaya sa kanilang nakuha.  Pagkagaling sa university ay nagtungo pa sina Marian at ang mga kaibigan niya sa isang restaurant upang doon ipagdiwang ang isang simpleng selebrasyon ng kanyang kaarawan. At dahil pagod, pagkatapos kumain ay kaagad namang nagkanya-kanyang nagsiuwian ang lahat. 

Bitbit ang bouquet ng bulaklak na ibinigay ni Bart, nagmadaling pumasok si Marian sa loob. Abot langit ang panalangin na sana di siya makita ni Manang Fely ngunit saktong kakalabas lang ng matanda sa kusina ng makita siya. Kaagad namang sumalubong si Manang Fely sa kanya.

“Magandang gabi, Marian. Kumusta naman ang activity ninyo?” nakangiti nitong bati sa kanya pagkatapos ay nakapako na ang tingin nito sa kanyang bitbit na bulaklak. “Ang ganda naman ng mga bulaklak na yan. Kanino galing?”

“Hello po Manang, magandang gabi din.  Oo nga po eh, galing sa mga kasamahan ko. Masyadong natuwa ang mga iyon sa kinalabasan ng aming activity kaya heto binigyan ako.” Pagsisinungaling ni Marian dahil ayaw naman niyang pag-isipan pa siya ng masama nito. “Ayun successful naman po sa awa ng Diyos. Masaya po kami lahat Manang at malaki po yung markang nakuha namin mula sa mga teachers at guests namin.” Buong pagmamalaking sinabi ni Marian, abot-tenga ang ngiti nito.

“Mabuti naman kung ganun..o ihahanda ko na ang mesa?”

“Huwag na po Manang, kumain na po ako kasama ang mga kaibigan ko..akyat na lang po ako para makapagpahinga na rin.”

“ Ganun.. paano na ang--” di na hinayaan ni Marian na tapusin ng matanda ang sasabihin nito sa pag-aakalang pipilitin lang siya nitong maghapunan.

“ Pasensya na po talaga, Manang di ko na matitkman ang hinanda ninyo pero pagod na po talaga ako.. Sige po..” Paakyat na siya sa hagdanan.  Pansin ni Manang na matamlay at tila walang kabuhay-buhay si Marian kaya hinayaan na lang niya ito.

Pagpasok ni Marian sa kwarto, inilagay nito sa bedside table ang dalang mga gamit at ang bulaklak na binigay ni Bart. May ilang sandali pa siyang humiga sa kama at nang maramdaman ang antok ay pinilit na ang sariling bumangon bago pa tuluyang makatulog na di pa nakapagpalit ng damit. Kaagad naman nitong hinubad ang suot na blouse at skirt at binitbit ang mga ito patungo sa banyo. Kung may isang bagay man na Malaya niyang nagagawa tuwing wala si Richard, yun ay ang maglakad sa kwarto na walang ini-intindi kahit na halos hubo’t-hubad na ang kanyang katawan.   

Hawak ang doorknob ng banyo, nagulat si Marian nang bigla nalang itong bumukas kaya napa-urong na lang siya. Nanlalaki ang mga mata ni Marian ng mula sa banyo ay may lumabas na lalaki, nakatapis lang ito ng putting tuwalya sa may bewang habang may isang puting towel na ikinukuskos sa kanyang basang buhok. Dahil natatakpan ng towel ang mukha nito di kaagad nakilala ni Marian ang lalaki. Sa gulat at takot nagsisisigaw si Marian habang tinatakpan ang kanyang mukha. 

“AHHHHHHH!!!” Sigaw ni Marian na panay din ang pagpadyak-padyak ng mga paa.

Nagulat si Richard nang bigla na lang nakarinig ng sigaw pagkalabas nito ng banyo pero mas ikinagulat nito ang nakitang halos hubo’t-hubad na ayos ni Marian na nakatambad sa kanyang harapan. Di maiwasang mapatingin muna ito sa babae mula ulo hanggang paa pero nang mahimasmasan ay nilapitan na kaagad ang babae. “Shhhh Marian! Shhhh!” Hinawaka nito si Marian at pilit nitong pinatitingin sa kanya upang malaman nitong wala siyang dapat ikatakot. “Hey, ako to!” Sandali namang tumigil sa pagpupumiglas si Marian at binuksan ang mga mata. Nang masilayan ng babae ang kanyang mukha, namilog ang mga mata ni Marian habang nakatitig sa kanya.

 “AHHH!!! AHHHH!!! AHHH!!” sigaw ulit ni Marian. Sa pagkakataong iyon, di na takot ang dahilan kung bakit ito sumisigaw kundi kahihiyan dahil sa kasalukuyang ayos niya habang kaharap ang lalaki. 

“Shhhh!! Ako to..keep your voice down. This is me, Richard. Huwag ka ng matakot!” Pagsusumamo ni Richard sa kanya, di naiintindihan kung bakit panay parin ang pagiging histerical ni Marian sa mga sandaling iyon.

“Ikaw nga! Ikaw nga!” Sigaw ni Marian na panaka-nakang tumitingala  sa mukha ng lalaki pagkatapos ay tinakpan ulit nito ang mukha ng isang kamay habang ang isa naman ay sinusubukang takpan ang katawan. Nang mapagtanto nitong di naman niya lubusang matatakpan ang katawan ay nagtatakbo na ito palayo kay Richard.

“Oo nga ako nga..stop screaming! Baka magtaka ang mga tao sa baba kung bakit ka sumisigaw.” Hinahabol naman ni Richard si Marian upang pakalmahin ito at maiwasang makalikha ng kaguluhan sa buong bahay.

Kakatapos lang sabihin ni Richard ang mga salitang yon, narinig na nina Marian at Richard si Manang Fely na kumakatok sa pintuan.

“Marian! Marian! Ano ang nangyayari sa’yo diyan at sumisigaw ka?”

Nataranta si Richard ng marinig ang pagtawag ng matanda at ang panay na paghila-hila nito sa doorknob, sa takot na mabuksan nito ang pinto lalo pa at may duplicate keys itong hawak, magkasabay naman ang ginawa niyang pagsagot kay Manang at ang paghatak ng kubrekama upang gamitin na pantakip sa katawan ni Marian bago nito binuksan ang pintuan. 

“Manang!” pasigaw na sambit ni Richard, hinihingal pa dahil sa nerbyos at pagmamadali. 

“Bakit sumisigaw si Marian?” Tanong kaagad ng matanda nang pagbuksan na niya ng pinto. Itinulak pa nito ang pinto upang pumasok sa loob at hinanap si Marian. 

“Wala po Manang..ano lang..uhmmm..ano kasi…” utal-utal na sagot ni Richard. Naging blanko ang isipan at walang maisip na dahilan. 

Nakita naman ni Manang Fely si Marian na nakatayo sa gilid ng kama, nakabalot ito ng kubrekama at tanging ang ulo lang nakikita. Nakangiti ito sa kanya pero nang matitigan niya ay tila namumutla at kinakabahan. Huli na nang maisip ng matanda na marahil nailagay niya sa isang kompromiso ang dalawa dahil sa pagkakataranta niya ng marinig ang sigaw ni Marian kanina. Bahagyang napahiya si Manang Fely pero alam niyang mas napahiya ang dalawa kaya naisip na lang nitong idaan sa biro ang nangyari.

“Ano ka ba naman Ricardo..alam kong matagal kayong di nagkita pero hinay-hinay naman. Huwag ninyong bulabugin ang buong mansyon! Oh siya, aalis na ako at nang di ko na kayo madisturbo!” Lumabas na ulit ito na may kakatwang ngiti sa mga labi.

Nang makita ni Marian ang ekspresyon sa mukha ng matanda, kaagad nitong hinabol si Manang Fely. “Manang! Hindi po..” Gusto sana niyang magpaliwanag at ipagtanggola ng sarili dahil sa hiya pero di na nito nagawa nang hinarangan siya ni Richard .

“Paakyat na sina Jonas, stay here.” Hindi na niya hinayaang makalabas pa si Marian. “Sige po Manang..sorry po sa abala..” Tumango lang si Manang Fely at  ngumiti. Sinarado na kaagad ni Richard ang pinto bago pa tuluyang masilip sila ng iba.

“Ikaw kasi!” sisi ni Marian kay Richard nang humarap na ulit ito sa babae.

“Why me? You were the one screaming!”

“Bakit kasi bigla ka na lang sumusulpot -- teka anong ginagawa mo dito?”

“The last time I checked, bahay ko pa naman din ‘to..” pamililosopong sagot ni Richard kay Marian.

“Tseh! Oo na! Bahay mo nga to. Pilosopo!”

Napansin ni Richard ang panunumbalik ng pamumula sa pisngi ni Marian. Naiintindihan naman niya ang babae lalo pa at pareho silang nasorpresa sa di inaasahang pagsulpot ng isa’t-isa, ang masama pa, pareho pa silang nasa isang nkakailang na sandali.

“Sige na Marian, magsho-shower ka di ba?..sige na pumasok ka na at magbibihis na din ako.” Tumalikod na si Marian at naglakad patungong shower room nang muli siyang tawagin ni Richard kaya lumingon ulit ito. 

“Magsho-shower kang naka-tapis parin ng kubrekama? Alisin m mo na yan..nakita ko na naman eh!” di inaasahang masambit ng malakas ni Richard ang biro niyang iyon pero huli na para bawiin niya nang lumingon ito at marinig ang kanyang sinabi. “ Ooppss! Peace!”

“Bastos! Kakainis!”

Tumawa ng malakas si Richard habang si Marian naman ay pumasok sa loob ng banyo na nakabalot parin ng kumot.

Habang naliligo di mawala sa isip ni Marian ang nangyari. Sinisisi ang sarili niya kung bakit pa siya naging kampante at naghubad ng damit. Di na niya alam kung paano niya haharapin si Richard. Tinitingnan ni Marian ang sarili niya sa salamin. 

Nakakahiya! Di pa ako ready ireveal ang katawan ko ano bah!  Sabi pa naman ni nanay tumataba na daw ako tapos ilang araw pa akong nagsisimula ng balik-alindog program ko..huhuhu.. Nakakahiya! Siguro yung fats ko ang maiisip niya kapag maaalala ang araw na ito.  Hu hu hu!

 Nagbabasa ng magazine si Richard sa may veranda nang lumapit si Marian sa kanya. Umupo ito sa harap niya pero napansin niyang di naman siya tinitingnan nito.

“Sabi ni Dorina pinapatawag mo daw ako?”

“Oo.. – Teka, bakit di ka makatingin sa akin? Don’t tell me nahihiya ka sa ginawa mong pagdi-display ng sexy mong katawan kanina?” biro ni Richard pagkatapos ay nakita ni Marian ang ngiti nitong tila may bahid pangungutya sa kanya.

“Heh!” Inis na inis si Marian kay Richard, buong akala niya ay pinapatawag lang siya nito upang ipahiya kaya naisip niyang umalis na lang sana kaya lang pinigilan siya ng lalaki.

“Sorry na..okay change topic na tayo. How was the event kanina sa school?”

“Successful naman. It was a fun and memorable day!”

“That’s great! Congrats!” bati ni Richard sa kanya. Kapansin-pansin na di man lang umabot sa mga mata nito ang kasiyahan ng boses niya. Napa-ismid pa ito pagkatapos. 

“Ay ano yan..masaya ka ba talaga para sa akin o hindi..nakakatampo na ha. Uuwi ka pala di ka man lang sumilip dun sa event. Buti pa si lolo tumawag at nag good luck sa akin.”  Di malaman ni Marian kung may nasabi ba siyang mali matapos titigan siya ng masama ni Richard.  “So-sorry..ang ibig kong sabihin..alam ko namang di mo kailangang gawin yon kasi alam ko busy ka Huwag mo na lang pansinin yung sinabi ko, biro lang yon kaya huwag ka ng magalit.” 

“I was there..” mahinang sagot ni Richard pagkatapos ay binawi ang tingin nito sa kanya at muling itinuon ang kanyang atensyon sa binabasang magazine.

“Ano yon?”

Isang buntong-hininga ang pinakawalan ni Richard bago siya sinagot. “I was there..kanina.”. Sa pagkakataong iyon, malinaw na nitong binigkas ang kanyang sinabi upang marinig ni Marian. Seryso na ang anyo nito.

“Talaga? Eh bakit di kita nakita?.”

“Di mo ako nakita pero nakita kita.”

“Weeh, nakita mo talaga ako dun?”  ayaw maniwala ni Marian na nagpunta nga si Richard sa university kanina. Inakala nitong sinabi lang ito ng lalaki upang di siya magtampo.

“Of course I saw you  -- in fact you were..you were – ah, never mind!” Naiiritang sambit ni Richard pagkatapos ay tumayo na at walang pasabing iniwan siya at pumasok sa kanilang kwarto.

Anong drama nun? Kakausapin daw ako tapos biglang mang-iiwan. Pagtataka ni Marian sa ikinikilos ng lalaki pagkatapos ay tumayo na rin ito para sundan si Richard. Papasok na rin sana siya ng kanilang kwarto nang marinig niya ang pagtawag ni Manang Fely sa kanya, paglingon ay nakita niya ang matanda na papalalpit sa kanya at may dalang bouquet ng red roses. Iniabot ito sa kanya ng matanda, nagtataka man ay tinanggap parin niya ito. 

“Ano to Manang?”

“Nakita ni Jonas dun sa likod ng kotse, kasama ng mga gamit ni Richard. Nakalimutan sigurong niyang dalhin pag-akyat niya kanina. Kunin mo na. ”

“Thanks, Manang.” Tumalikod na si Manang Fely at iniwan si Marian.

Flowers? Di kaya para kay Cheska to kaya di niya inakyat?  Tsss!

Napabuntong-hininga na lang siya saka tuluyang pumasok sa loob ng kwarto nila bitbit ang bulaklak na iniabot ng matanda sa kanya. Pagpasok ni Marian ay nanonood ng tv si Richard, naka-upo ito sa sofa na naka pwesto sa bandang  paanan ng kanilang kama. Di man lang siya nito pinansin pagpasok niya.

“Bulaklak mo binigay ni Manang sa akin, nakita daw ni Jonas sa kotse mo. Inakyat niya dito, inakala siguro niyang para sa akin, oh heto kunin mo na..Bakit di mo yan binigay kay Cheska pagdating mo kanina? Bukas malalanta na yan.” Nang marinig ang sinabi niya ay bigla siyang tiningnan ng masama ni Richard. 

“Damn Marian! Di yan para sa kanya, para sa’yo yan!” Inis na sagot ni Richard sabay patay ng tv at tayo para pumunta sa kama nila.

 “Pa-para sa akin to? Talaga?” buong pagtatakang tanong ni Marian sa lalaki.

“Yes, its for you!” kumpirma naman ni Richard sa kanya.

Napanganga na lang  si Marian sa kanyang nalaman. Di niya maipagkakaila ang saya na nararamdaman niya dahil unang beses niyang makatanggap ng bulaklak mula kay Richard subalit di naman nakaligtas sa kanya ang tila kakaibang ikinikilos ni Richard kanina pa.

“Pero bakit?”

“To wish you good luck sana kanina..”

“Kanina? Eh bakit di mo to ibinigay sa akin, di ba sabi mo nakita mo ako dun, bakit di ka lumapit para ibigay to sa akin?”

Umiwas si Richard na sagutin ang tanong ni Marian, hihiga na sana siya ng biglang hatakin ng babae ang t-shirt niya upang pigilan siya na tuluyan nang makahiga sa kanilang kama.

“Bakit nga?”

“Forget it, matulog na tayo. Maaga pa ang balik ko sa Cebu bukas.”

“Eii, bakit nga? Sagutin mo muna ako..bakit di ka lumapit kanina?” pangungulit pa ni Marian, di parin nito binibitawan ang pagkakatahawak sa damit ni Richard.

“Because I saw you smiling and hugging someone habang hawak-hawak mo ang bouquet na binigay niya!”pigil na pigil si Richard habang sinasabi ito upang iwasan na mapasigaw kay Marian. Namumula ang mukha nito dahil sa magkahalong inis at hiyang nararamdaman sa mga sandaling iyon.

“So?”

“So-- umuwi na lang ako..”

“Ganun? Kaya ka ba nagagalit sa akin ngayon dahil pakiramdam mo naunahan kang magbigay ng bulaklak sa akin, di ko naman kasalanan yon noh ..ikaw lang naman yung maarteng di lumapit!”

“Di ako galit dahil dun ano bah…At saka, di ako galit talaga, niinis lang..”

“Kahit na ba nainis ka lang, di ko parin kasalanan. Teka, bakit ba talaga naiinis ka, huh?”

“Sino bang di maiinis kung yung taong pinuntahan ko..lumipad pa ako all the way from Cebu just to see her and support her on her special day is hugging someone else… Okay..sige na..aaminin ko na..di ako nagtatampo, nagseselos ako! Happy ka na at  umamin ako?”

“Nagse-selos ..ka ??? Bakit?”

“Ewan ko sa’yo! Mahirap ba yung intindihin? Huh?”

“Bakit nga?” nalilito si Marian kung ano ang iisipin, ayaw na niyang pangunahan pa si Richard sa takot niyang magkamali ulit ng inaakala at sa huli ay sumama ulit ang kanyang loob sa lalaki.

“Bakit bakit bakit!! Wala na bang katapusang bakit yan Maya?” naiinis na rin si Richard sa kanya at parang di parin naiintindihan ni Marian kung bakit sumama ang loob niya sa babae.

“Bakit nga?” Sabihin mo na kasi ..umamin ka na.. 

“Isa pang bakit at hahalikan na kita!” tuluyan nang naubos ang pasensya ni Richard sa kanya kaya nagbanta na ito.

“Ba–..” Pinutol na ni Richard ang sasabihin ni Marian. Mariin niya itong hinalikan. Namilog ang mga mata ng babae nang maramdaman ang paglapat na ang kanilang mga labi. “Bakit mo ako hinalikan?” Tanong ulit ni Marian habang nakahawak sa kanyang labi pagkatapos siyang bitawan ng lalaki.

“Bakit hindi? Marian, I thought malinaw na yung sa ating dalawa matapos ang nangyari sa atin sa bahay ni nanay Teresita, pero bakit kanina nakita kong may kayakap kang iba?”

“Tayo na ba? – teka wala ka naman sinabing..” naputol na naman ang sasabihin ni Marian nang bigla siyang hawakan ni Richard sa magkabilang pisngi. Bahagyang itinagilid ng lalaki ang kanyang ulo pagkatapos ay muling inilapat ang kanyang labi at binigyan siya ng isang banayad na halik sa labi. 

Nang maramdaman muli ang labi ng lalaki ay may ilang beses ding napakurap-kurap si Marian bago sandaling napapikit ang kanyang mga mata at tumugon sa halik ni Richard sa kanya. Pagkaraan ng ilang sandali ay tila may gumising sa kanya at pinaalalahan siya. Napamulat ng kanyang mata si Marian pinilit tumutol ngunit nauwi lang sa wala ang kanyang tangkang pagprotesta nang sa kangyang pagtatangkang magsalita ay mas nakahanap pa ng paraan si Richard na mapadiin pa lalo ang paghalik nito sa kanya.

Di na nakuha pang kumuwala ni Marian sa maiinit na halik ni Richard sa kanya. Mga halik na banayad noong una ngunit unti-unting naging mapusok sa bawat minutong lumilipas. Naging mapangahas na rin si Richard nang gumapang na ang halik nito mula sa kanyang labi hanggang sa leeg at patuloy parin hanggang sa umabot na ito sa itaas na bahagi ng kanyang dibdib.

Wala mang karanasan sa mga bagay-bagay, natuto naman si Marian na suklian ang bawat pinaparamdam na pagmamahal sa kanya ni Richard. Tuluyang ng nawala sa isip ng babae ang limitasyong ilang ulit niyang isinasaksak sa kanyang pag-iisip upang maka-iwas sa  lalaki. Sa bawat pintig ng kanyang dibdib, tila sinasabi ng kanyang puso na tuluyan na niyang isuko ang sarili at huwag ng mag-isip pa ng kung anu-ano. Nang tuluyan na siyang maihiga ni Richard sa kanilang kama at bahagyang kumubabaw ito sa kanya di na niya nagawang magprotesta pa.

"Marian, whatever happens right after this moment, please bear in mind na ginawa ko to dahil gusto ko." sambit ni Richard kay Marian, habol-habol ang kanyang paghinga, nakatitig ito sa mga mata ng babae. Sa gitna ng kasalukuyang maiinit na sandaling iyon, batid ni Marian ang pagkaseryoso nito. "The feeling is mutual, right?" Napalulon ng kanyang laway si Marian pagkatapos ay marahang tumango. Sa pagkakataong iyon, muling inangkin ni Richard ang kanyang mga labi at pinagsaluhan ang maiinit na pagmamahalan nila sa isa't-isa. Sa bawat haplos ..yakap ..  at halik ng lalaki, pakiramdam ni Marian tama ang isinisigaw ng kanyang puso kesa sa  kanyang isipan.







***A/N: Peace! Sana napatawad  na ninyo ako sa sobrang tagal ng inantay ninyo. Mwah mwah tsup tsup! Slurppp! Haha!