Mr. Chinito Ver. 2.0 ( Part 25)

     “Lea, I’m sorry for calling you this early. May gusto lang akong ipagawa sa’yo bago ko tuluyang makalimutan ito mamaya.” hinging-paumanhin ni Richard kay Lea dahil sa pagtawag nito sa sekretarya ng alas singko y medya ng umaga.

“No problem Sir, usually pag ganitong oras gising na po ako at nagkakape na. Ano po ba yung ipapagawa ninyo?”

“Okay, mabuti naman. Umm please book our flight back to Cebu on Saturday.”

“Saturday, Sir? You mean next weekend? Di pa ba tayo babalik ng Cebu mamayang gabi?”

“No– may importante pa kasi akong aasikasuhin dito.” Like spending more time with Marian. Dagdag ni Richard sa kanyang paliwanag, ngunit di ito magawang bigkasin at nanatili na lang ito sa kanyang isipan.

Muntik pa itong mapa-hagikhik nang maisip ang kanyang mababaw na dahilan kung bakit ayaw pa muna niyang bumalik sa Cebu. Napasulyap pa siya sa katabi na hanggang sa mga oras na iyon ay mahimbing paring natutulog sa kanyang tabi.

“Okay, Sir. I will just text you the details of our flight later.”

“Thanks Lea. By the way, kung pwede sana, yung flight sa gabi yung i-book mo.”

“No problem, Sir!”

“By the way, baka di rin ako papasok ngayon sa office but if there is something urgent, don’t hesitate to let me know, okay?”

“Okay, Sir.

“Thank you, bye.”

Pagkatapos ng tawag, inilapag na ulit ni Richard sa bedside table niya ang kanyag cellphone at muling humiga sa kama. Inayos ni Richard ang kanilang kumot upang masigurong natakpan nito ng maayos si Marian na kasalukuyang natutulog na walang saplot sa katawan. Napangiti na lang si Richard nang maalala ang mainit na kaganapan nangyari nitong nakaraang gabi sa pagitan nilang dalawa ni Marian. Nagsimula sa selosan na nauwi sa 'umatikabong bakbakan'. Wala sa kanyang plano ang nangyari sa kanila kagabi pero wala siyang pinagsisihan. 

Nang umuwi siya galing Cebu, ang tanging hangarin lang niya ay sorpresahin si Marian sa kanyang kaarawan at ipakita ang kanyang pagsuporta sa babae subalit, gaya ng dati, laging nauuwi sa isang di inaasahang pangyayari ang lahat na siyang laging nangyayari kapag kasama niya si Marian. Gayunpaman, di niya ito pinagsisihan. Dahil para sa kanya, siya na ang nanalo ng tuluyan ng isuko ni Marian ang kanyang bandila kagabi. (insert: pasaboy ng sandamakmak na confetti at saging with matching background ng mga nagbubunying mga Minions. Oy, showing na pala sa 2015, lol! )

Dahan-dahang hinila ni Richard papalapit sa kanyang katawan si Marian, hinayaan niyang maging unan ng babae ang kanyang matipunong braso habang ang isa pa niyang kamay ay yumakap sa beywang nito at madaliang hinalkan ang bahagyang naka-awang na mga labi ni Marian. Nang maramdaman ni Marian ang paghalik ni Richard sa kanya ay saglit itong gumalaw at nagsusumiksik sa bandang leeg ni Richard. Nanatili pa ring nakapikit ang mga mata nito pero nakayakap na rin ito sa lalaki. Natutukso si Richard na muling gisingin si Marian upang muli pa ay angkinin ito ngunit mas nanaig ang antok niya. May ilang beses rin niyang ginawa iyon kay Marian sa buong magdamag kaya di nakakapagtatakang sumuko din silang dalawa sa pagod at antok. Pagkaraan ng ilang saglit ay muli nang naipikit ni Richard ang kanyang mga mata at umidlip na may ngiti sa kanyang mga labi.

Makaraan ang ilang oras, sa wakas ay nagigising na rin si Marian. Dahan-dahan nitong ibinuka ang mga mata na kaagad namang nasilayan ang matatamis na ngiti ni Richard na kanina pa nakatitig at nag-aantay sa kanyang paggising.

“Good morning!” naunang bumati si Richard na nakangiti parin sa kanya.

“Good morning! Anong oras na ba?”

Binalingan ni Richard ang alarm clock na nasa bedside table niya. “Umm malapit na mag aalas-dyes ng umaga. “

 “Ano?! “ Napa-upo si Marian dahil sa pagkagulat. Hinila nito ang kumot para takpan ang kanyang harapan. 

“Di ba dapat maaga ka pang babalik ng Cebu? Di ka pa ba late sa flight mo?”

“It’s okay, tinawagan ko na si Lea kanina at sinabi kong sa susunod na weekend pa kami babalik doon. “

“Ah okay..” napabuntong-hininga si Marian sa nirinig. Di niya inasahan ang balitang iyon ni Richard pero masaya siya at isa lang ang ibig sabihin nito, na makakasama pa niya ng matagal-tagal si Richard. Pagkatapos ng nangyari sa kanila nang nakaraang gabi, parang ayaw na muna niyang mahiwalay pa sa lalaki ng ganun-ganon na lang.

“Come here...” Marahang hinila ni Richard si Marian upang pabalikin sa dati nitong puwesto sa tabi niya . Nang muli namang humiga si Marian ay kaagad naman siyang sinisimulang halikan ni Richard ng mariin sa kanyang labi. Naging malikot na rin ang mga kamay ni Richard na panay ang haplos sa kanyang katawan. Unti-unti na rin siyang nadadala sa init na dala ng bawat halik at haplos ng lalaki kung hindi lang niya narinig ang malakas na pagkalam ng sikmura ni Richard, di ito mahihinto sa mga ginagawa sa kanya. Di tuloy napigilan ni Marian ang kanyang pagtawa dahil sa nangyaring iyon.

“ Oh my! -- Ha ha ha! Gutom ka na pala eh!”

“Yeah..kanina pa, pero ayokong gisingin ka. And besides, I would rather stay here at yakapin ka kesa kumain mag-isa.”

“Mabuti pa bumaba na tayo, I’m sure nagtataka na si Manang di pa tayo bumababa kanina pa.”

“After what she saw last night, alam ko she already knew the reason why.”

“Oh no!!” nang maalala ni Marian ang nangyari sa kanila kagabi nang maabutan siya ni Manang Fely na nakatakip ng kumot habang si Richard naman ay nakatuwalya lang, di mapakali si Marian. Namumula siya sa sobrang hiya kaya pinagtawanan na naman siya ni Richard.

“Pinagtatawanan mo ako? Bakit ikaw ba di ka nahihiya kay Manang Fely?”

“Hindi! Bakit  naman ako mahihiya eh mag-asawa tayo” Di parin tumitigil si Richard sa pagtawa kaya mas lalo pang namumula si Marian sa sobrang hiya. “ Why are you blushing?! You’re so cute when you blush, Marian!”

“Eiii kahit naman di ako nagba-blush cute parin ako eh!”

“Confident!”

“Sobra!…halika na nga,baba na tayo para makakain na!”

“Marian, wait..”

“Oh, bakit? Ayaw mo pang kumain?”

Inilapit ni Richard ang kanyang bibig sa tenga ni Marian and whispered seductively. “Wala ba munang entrée bago ang main course?”

“Entrée? “ napakunot ang noo ni Marian sa ibinulong ni Richard sa kanya. Napatitig ito sa lalaki na puno ng pagkalito ang mukha.

“ Entrée..bago tayo bumaba.. what I actually mean is morning se -- .” Kaagad ng pinutol ni Marian ang pagbulong ni Richard sa kanya nang maramdaman nito na panay na ang paghimas nito sa hita niya. Napailing na lang si Marian pagkatapos ay mahinang kinurot ang kamay  na iyon ni Richard.

“Ano ba Mr. Lim, gutom ka na’t lahat, yan parin ang laman ng utak mo” Natatawa si Marian sa lalaki. Di naman niya akalain na sa kabila ng pagiging strikto at bugnutin na Richard Lim ay may kakaiba pala itong personality pagdating sa sex. “ Aba ! Aba! Aba! Richard Lim, break na muna noh! Tsaka di mo man lang ba inisip na wala ng laman yung..yung..” di makuhang bigkasin ni Marian ang kanyang gustong sabihin kaya itinuro na lang nito ang maliit na box na nasa bedside table ni Richard. Nang tapunan ito ng tingin ni Richard at malaman kung ano ang tinutukoy niya, ngumiti ito ng tiningnan ulit siya.

“Pati ba naman pagbigkas ng salitang condom nahihiya ka din?” panunuya ulit ni Richard kay Marian kaya muli na naman itong napahiya at namula.

“Ipangalandakan talaga?!” inis namang sumbat ni Marian. “Teka, bakit nga pala may ganyan ka? Siguro ang active mo talaga sa mga ganyang gawain at prepared na prepared ka..huwag kang mag-deny Richard Lim!”

Napailing lang si Richard habang tumatawa nang marinig ang pasaring ni Marian. “There you go again.. ang bilis mo talagang makahanap ng paraan upang lumihis sa usapan. Now you’re using it against me.. nakakatawa ka talaga alam mo ba yun?! Matagal ko na yang binili at naka-stock lang diyan sa drawer ko ..waiting for the perfect moment. I’m glad that it has served its purpose at the right time..on your special day.” Ikinulong ni Richard ang magkabilang pisngi ni Marian sa kanyang mga palad at mariin siyang hinalikan sa kanyang mga labi. “Belated happy birthday!”

“T-thank you.” Nakangiting tugon ni Marian matapos pakawalan ni Richard ang kanyang mga labi. “Giftssss ko asan na?” biro niya sa lalaki upang di nito mahalata na sobra siyang masaya sa nangyayari sa kanilang dalawa.

“Gifts talaga ha? Hmmm ginusto mo to ha..okay, ganito.. isipin mo na lang na unang gift ko sa’yo yung pinagsawaan mo yung makisig kong katawan kagabi..the rest..mamaya mo pa makukuha kasi bibili pa ako ng ilang box niyan sa pharmacy.” Pagkatapos sabihin nito ay isang malaking ngiti ang pinakita nito kay Marian kaya napangiwi na lang si Marian.

“Ano ka’mo? Pinagsawaan ko yung…YUCKS!.. Ewan ko sa’yo Richard Lim! Diyan ka na nga, pati tuloy tiyan ko nare-react sa sinabi mo.”

Mag-move on na kasi kayo kay SC!

Tumayo na si Marian dala ang kumot na ipinantakip niya sa kanyang katawan. Iniwan nito si Richard na panay parin ang tawa sa kanya.

"Tiyan lang ba talaga ang nagre-react sa sinabi ko, huh?" pahabol na biro ni Richard sa kanya.

"Tseh!" sigaw naman ni Marian na naglalakad na patungo sa banyo nila. Nang marinig nito ang sagot ni Marian ay sinundan niya ito sa banyo. Ilang sandali ang nakaraan, kasabay ng ingay ng lagaslas ng tubig ay ang  ungol na nagmumula sa dalawang taong nagmamahalan. 

Pagkatapos magbihis ng dalawa ay bumaba na sila at nagpahanda ng makakain. At dahil malapit na ring mag alas-dose ng tanghali ay nagpasya na silang kumain na lang ng pananghalian. Mabuti na lang di na sila tinanong ni Manang Fely kung bakit di sila bumaba para kumain ng breakfast. Habang kumain, kinamusta ni Marian ang LH-Cebu.

“Okay lang naman yung soft opening namin. Medyo marami din yung mga naka-check in ngayon doon, karamihan mga foreigners na galing sa ibang hotel. Nung malaman nila yung soft opening, lumipat kasi sabi nila tried and tested na daw nila yung services ng Lim Hotels particularly dito sa LHM kaya di na sila nagdalawang-isip na subukan kaagad yung sa Cebu especially bago pa nga lang. “

“ That’s good. You know what, baka naman pwedeng humingi kayo ng feedback sa kanila pag nag-checkout na sila ng hotel. That way, makatulong sa inyo lalo na sa improvement ng hotel bago ang grand opening ng LH-Cebu?”

“Hmm magandang idea yan. Sige I’ll call Lea pagkatapos nating kumain para makagawa siya ng memo.”

“Excited for the grand opening?”

“Of course! It’s my first big project. It’s just like waiting for your first baby to be born. Excited ka and at the same time worried. You know, things like -- what if I will fail..what if mapapahiya lang ako kay lolo..what if ako lang ang magiging dahilan na masira ang pangalan ni lolo ..what if I won't meet lolo’s expectation pinagmalaki ko pa naman sa kanya na pang world class and concept ng hotel ko..what if..”

“What if maging successful to?..Richard, sa dami ng what ifs mo, puro na lang negative. Sabi nga nila think positive. Kaya mo yan, ikaw pa!” Napatitig si Richard kay Marian pagkatapos ay napabuntong-hininga ito. Hinawakan ni Richard ang kamay ng babae at marahang pinisil saka ito hinalikan.

“Thanks Marian..aside from lolo, ikaw ang isa sa mga inspiration ko to do well." Di inasahan ni Marian ang kanyang narinig, masaya man ito pero may pag-aalinlangan parin siyang naramramdaman. Ngumiti man si Marian kay Richard ay di nakalagpas sa lalaki ang pananamlay sa kanyang mga mata. “Why?”

“Nothing..kain na tayo.” Agarang sagot ni Marian pagkatapos ay ngumiti.

     Parang mga bagong kasal lang na animo’y nasa honeymoon, di mo makikitang magkahiwalay. Walang katapusang pag-uusap, hagikhikan, at syempre lambingan ang nangyari sa buong weekend. Kung hindi nga lang kinailangan ni Marian na pumunta ng TUM, gusto na sana ni Richard na isama si Marian sa LHM at ang gusto nitong sanayin na niya ang sarili na makihalubilo sa mga tauhan niya bago pa siya magsimula sa kanyang OJT dito ngunit tumanggi si Marian. Ang totoo kasi, hanggang sa mga sandaling iyon ay nagdadalawang-isip parin siya kung doon ba talaga siya mag-oOJT.

Pagkatapos ihatid ni Richard si Marian sa TUM ay sa LHM na ang kanyang tuloy. Ngayong nasa Manila siya, dito na rin niya aasikasuhin ang mga kinailangan sana niyang gawin sa Cebu. Dahil hindi nakapagtrabaho si Richard ng Biyernes at Sabado, inasahan na niyang tambak na ang reports na babasahin niya kaya pagdating sa opisina ay kaagad na niya itong hinarap.

Di pa gaanong katagalan mula ng maupo si Richard at nagsimulang magtrabaho ay nakatanggap ito ng text. Inakalang galing kay Marian ang mensahe, kaagad naman niya itong binasaha ngunit sa kasamaang palad ay galing na naman pala ito kay Cheska.

When are you coming back?!

Alam ni Richard na nagagalit na sa kanya si Cheska, umalis kasi siya ng Cebu na di man lang nagpaalam sa babae. Kung di pa ito nagtanong sa front desk ng LHC di nito malalaman na umuwi pala si Richard ng Manila. Ilang araw na itong nagti-text pero di niya ito sinasagot, at para tuluyang maka-iwas na di siya matawagan ng babae ay pinapatay niya ang kanyang cellphone. Alam ni Richard na kailangan na rin niyang kausapin si Cheska upang makipagkalas na dito kaya plano na niya itong gawin sa oras na makabalik na siya ng Cebu.

Pagkatapos basahin ang text ni Cheska ay binura na ito ni Richard at muling inilapag ang cellphone niya sa mesa ngunit makaraan ang ilang minuto ay nag-ring na ito. May hinala na kaagad si Richard na ang babae ang tumatawag, at di nga siya nagkamali ng basahin ang naka-flash sa LCD ng cellphone niya, ang pangalan ni Cheska ang nakasulat.

“Umm..” mahinang sambit ni Richard nang sagutin na ang tawag ng babae.

“Mabuti naman at sinagot mo na ang tawag ko! Where are you? Pabalik ka na ba dito sa Cebu?”

“No, nasa LHM ako. Di pa ako babalik diyan.” Sagot kaagad ni Richard, kalma ang boses kahit na sa loob-loob nito ay ayaw niyang makausap ang babae.

“What?! Akala ko ba di ka magtatagal diyan at babalik ka kaagad dito?”

“Sinong maysabi sa’yo niyan?”

“Nagtanong ako sa staff mo dito, ang sabi may inaasikaso ka lang sa Manila at babalik ka kaagad? Emergency ba yan at di mo man lang naisip na magpaalam sa akin? “

Unti-unti nang uminit ang ulo ni Richard sa mga tanong ni Cheska, lalo pa nang malaman niyang nagtanong pa ito sa staff niya. Nag-aalala siya kung ano ang iisipin ng mga staff niya sa kanilang dalawa. Di kaila kay Richard na naghihinala na ang mga taong nakapaligid sa kanila lalo pa at pinapahalata talaga ng babae na may namamagitan sa kanilang dalawa ni Richard.

“ Ches, ilang beses ko bang ipaalala sa’yo na iwasan mong pagtsismisan tayo ng mga empleyado ko and now you tell me nagtanong ka pa talaga sa kanila?” lumakas na konti ang boses ni Richard dahil sa inis nito sa kausap sa kabilang linya.

“ What can I do, ayaw mo akong sagutin sa text ko at ayaw mo akong tawagan. You promised me magkakaroon tayo ng time together habang andito ka sa Cebu, bakit ngayon—“

“Wait, I promised you that? Sa pagkakaalala ko, nung huli tayong nag-usap ang sabi ko kailangan ko magconcentrate sa trabaho ko diyan at wala akong time makipaglaro kasi malapit na ang opening ng LHC.”

“Makikipaglaro? So lahat ng ito laro lang sa’yo? Bullshit!”

Sumisigaw na si Cheska sa kabilang linya kaya napapikit na lang si Richard habang pinapakinggan ang babae. Nagsisisi siya at alam niyang hindi tama ang kanyang sinabi sa babae at nadala lang siya inis nito kay Cheska. “I’m sorry, Ches..let’s just talk pagbalik ko diyan. I’m sorry. As of now marami pa akong gagawin kaya di kita makakausap ng maayos.”

“Talk?! Hell, yeah! Mag-uusap tayo sa lalong madaling panahon!”

Gusto pa sanang ipaalam ni Richard na sa weekend pa siya nakatakdang bumalik ng Cebu pero naputol na ang kabilang linya. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Richard pagkatapos ay napasandal na lang siya sa kanyang silya.

Naaawa siya kay Cheska pero buo na ang kanyang loob ngayon na makipagkalas sa babae, at gagawin niya ito sa lalong madaling panahon. Ayaw na niyang umabot pa sa puntong gumulo pa lalo ang sitwasyon at mas lalo pa niyang masasaktan ang babae pagnagkataon kasi ngayon klaro para sa kanya na si Marian ang kanyang pipiliin at hindi si Cheska.

     Napagkasunduan nina Richard at Marian na sa pananghalian ay sabay silang dalawa na kakain upang mas masusulit pa nila ang mga oras na magkasama sila habang di pa bumabalik sa Cebu si Richard. Upang parehong di mahirapan sa kanilang oras, pinili nilang dalawa ang restaurant na parehong di malayo sa TUM at LHM.

Mas naunang dumating sa restaurant si Marian dahil maaga silang pinakawalan ng kanilang professor nang umagang iyon habang si Richard naman ay papunta pa lang at naiipit sa trafik sa di kalayuan.

Habang naghihintay sa lalaki ay nagpasya si Marian na buksan muna ang kanyang Facebook account at nag-upload ng ilang pictures na kuha niya nang umagang iyon habang nagkukulitan sila kasama ang kanyang mga kaibigan sa tambayan. Napagkatuwaan kasi nila si Emman na pumasok kaninang umaga na ang porma ay lalaking-lalaki sa suot nitong polo at pants. Tuwing dinadalaw kasi si Emman ng kanyang mga magulang ay napipilitan itong pumorma at umastang lalaki dahil ayaw ng kanyang ama na makikita siyang nag aayos na parang babae.

Aliw na aliw si Marian habang tinitingnan isa-isa ang mga pictures na nai-upload niya sa kanyang Facebook account nang bigla na lang may narinig siyang tumawag sa kanyang pangalan. Pag-angat ni Marian ng kanyang tingin ay nakita nito si Errol sa kanyang harapan. Nakatungo ito sa kanya at nakangiti. Si Errol ay kaibigan at kasamahan ni Bart sa varsity team.

“Oh hi, Errol!”

“Hello Marian! Kumusta? Lately di na kita nakikitang dumalaw sa mga laro namin, ah.”

“Oo nga eh, busy kasi ako.”

“Do you mind if I sit with you?”

Nag-alala si Marian nang marinig ang sinabi ng lalaki kaya kaagad na niya itong tinanggihan. “Umm, may kasama kasi ako Errol. Sorry.”

“Oh! Si Bart ba? ..Or your friends?”

“Ah no, it’s – someone else, di mo kilala actually.”

“Ah.. okay, sorry..akala ko kasi..anyway..so kailan ka ulit sasama kay Bart? We would love to see you come and cheer for us. Alam mo bang para ka na naming lucky charm sa team? Tuwing andiyan ka kasi at nagchi-cheer sa amin parang inspirado kami lahat maglaro kaya nananalo ang team namin eh.” Panay parin ang pagsasalita ni Errol habang nakatayo sa harap niya. Di tuloy malaman ni Marian kung ano ang gagawin niya para paalisin ang lalaki.

Oh no! Pwede bang saka na tayo mag-uusap.. Nag-alala si Marian ng makita niya ang pagpasok ni Richard sa pinto, huminto ito sandali at hinanap siya. Nang makita ang kanyang kinaroroonan ay kaagad na itong naglakad patungo sa mesa niya. Lumakas ang kabog ng dibdib ni Marian, di kasi niya alam kung ano ang gagawin sa oras na malaman ni Errol na si Richard ang kanyang kasamang kakain. Kung sana isa lang sa mga kaibigan niya ang nakakita sa kanyang kasama si Richard ay okay lang kasi alam naman nito kung sino si Richard sa buhay niya pero yung iba wala pang alam.

“Marian?” narinig naman niyang tawag ni Errol sa pangalan niya nang mapansin nitong di ito nakikinig sa kanya.

“Huh? Ahh..ano ulit yon?”

“Tinatanong ko kung kailan ka manonood ulit sa laro—“ napahinto sa pagsasalita at lumingon sa kanyang likuran ng marinig ang boses ni Richard.

“Marian..” tawag naman ni Richard sa babae nang huminto ito sa tapat ng kanyang mesa.

“Richard! Umm hello!” napatayo bigla si Marian dala ng kaba sa nangyayari ng mga sandaling iyon. Mas lalo pa siyang kinabahan ng makitang namilog ang mga mata ni Errol nang makitang hinalikan siya ni Richard sa pisngi sabay ang paghawak nito sa kanyang beywang.

“Umm Marian maybe I should get going..an-andito na pala ang kasama mo. “ di na maipinta ang mukha ng lalaki habang nagpapaalam sa kanya.

“Yes..si-ge..bye.” nagbuntong-hininga si Marian ng makita nitong tuluyang tumalikod si Errol.

“Sino yon?” tanong ni Richard kay Marian nang maupo na sila.

“Si Errol, schoolmate ko.”

“Ahh.. Natakot ko ata at bigla na lang umalis.”

Mas natakot ako nang makita ka kanina.. Wika ni Marian sa kanyang sarili.

“Hindi naman, talagang paalis na siya nang dumating ka kanina.”

“Ganun ba, sana pinakilala mo man lang kami bago siya tuluyang nakaalis.”

Okay ka lang? Gusto ko na nga siyang sipain palabas ng restaurant pa di mo maabutan dito tapos ipakikilala ko kayo? Napakagat ng pang-ibabang labi niya si Marian habang iniisip ito nakatitig kay Richard

“Okay lang yon, sa susunod na lang..nagmamadali yung tao eh.”

“hmm okay..” ngumiti lang si Richard sa kanya. Sa tingin ni Marian ay di na naman pinagdududahan ni Richard ang kanyang palusot kaya napanatag na rin siya kahit papaano. “So ano aka-order ka na ba?”

“Oo kanina, pero sinabihan ko silang huwag munang ilabas kasi inaantay kita. “

“Good.”

Tinawag na ni Marian ang waiter at pinaalam na pwede na nilang ilabas ang order niya. Ilang sandali ang nakaraan ay dinala na rin ng waiter ang kanyang inorder na pagkain at sabay na silang kumain ni Richard. Habang kumakain ay di mawala-wala sa isip ni Marian si Errol. Di siya mapakali dahil sa inaasahang pagkikita ni Richard at Errol kanina.

Pagkatapos mananghalian ay hinatid na ni Richard si Marian sa university bago ito bumalik sa hotel. Kaagad namang hinanap ni Marian sina Edselyn sa kaniang tambayan pero nang puntahan niya ang mga ito doon ay wala na kaya nagpasya na lang siyang magpunta na sa kanilang lecture room at di nga siya nagkamali, nakita niya doon ang mga iyon pero wala naman siyang pag-asang makausap si Edselyn at kasunod niya sa pagpasok sa kanilang silid ang kanilang professor.

Mabuti na lang at maagang silang pinakawalan ng kanilang professor kaya kaagad nang kinausap ni Marian si Edselyn.

“May sasabihin ako sa’yo tara sa cafeteria.” Aya ni Marian kay Edselyn. Di na nito binigyan ng pagkakataon ang kaibigan na magligpit ng gamit, siya na ang dumampot ng bag ng babae at binitbit ito palabas para sumunod na ito kaagad sa kanya.

“Teka naman Marian, ano ba gutom ka ba at nagmamadali ka talagang makapunta ng cafeteria? Di ka ba nakakain kanina?” nagmamadali itong makasunod kay Marian habang bitbit ang kanyang notebook na di nakuhang ipasok sa kanyang bag dahil sa pagmamadali ni Marian.

“Di naman ako gutom at ang dami kong nakain kaninang lunch pero gusto kong doon na tayo mag-usap kasi malamang nasa tambayan na naman sina Joshua, ayokong marinig nila ang pag-uusapan natin.”

Nagtataka si Edselyn kung ano ang mahalagang pag-uusapan nilang dalawa kaya nagmamadali na rin itong maglakad kasunod sa kaibigan. Nahihirapan si Edselyn na makipagsabayan sa paglalakad ni Marian dahil sa suot nitong heels kaya hinayaan na niya itong mauna pa sa kanya. Ilang sandali ang nakaraan ay nasa bungad na sila ng cafeteria. Kaagad na naghanap ng mauupuan ang dalawa at nang makita ni Marian ang isang bakanteng mesa na nasa may sulok ng cafeteria ay inaya na siya nito kaagad na pumunta doon bago pa sila maunahan ng ilang schoolmates na nasa may likuran lang nila at naghahanap din ng mauupuan.

“Anong balita?” tanong kaagad ni Marian kay Edselyn, nakaupo silang magkaharap sa isa’t-isa.

“Anong balita? Akala ko ba ikaw yung may balita, bakit ako ngayon ang tinatanong mo?” buong pagtatakang sagot sa kanya ni Edselyn. Hinihingal din ito dahil sa pagmamadaling makasunod sa kanya.

“You mean .. – Ay salamat!” Sambit kaagad ni Marian habang tumitingala at tinatakpan ang mukha. Nang balingan ulit ang kaibigan ay isang malaking ngiti ang pinakita nito kaya mas lalong nagtaka ang kaharap niya.

“Anyare? Okay ka lang?!” nakakunot ang noo, di malaman ni Edselyn kung ano ang mararamdaman sa kakaibang ikinikilos ng kaibigan niya.

“Di mo lang alam kung gaano ako kinabahan kanina. My goodness!”

“Bakit ano bang nangyari?”

“Alam mo naman sigurong si Richard ang kasama ko mag-lunch kanina right? Nakita kami ni Errol! Of all people si Errol pa talaga!” napa nga-nga na lang si Edselyn sa narinig. Naiintindihan nito kung bakit aligaga ang kaibigan kanina pa.

“Pinakilala mo ba sila sa isa’t-isa?”

“No..umalis din naman si Errol kaagad, yon nga lang nang makita niyang hinalikan ako ni Richard nakita ko nag-iba ang reaksyon ng mukha niya.”

“Hinalikan ka –“ napalakas ang pagbigakas ni Edselyn kaya kaagad na tinakpan ni Marian ang bibig ng kaibigan sa takot na marinig sila ng iba. Buti na lang talaga at walang nakapansin sa sinabi ni Edselyn.

“Huwag kang OA, sa cheeks lang, ano bang nasa isip mo?”

“Ah.. sorry. Kala ko kasi may laplapan na naganap kaya ganyan ka na lang ka aligaga.”

“Sa restaurant, laplapan?! Hello! Di naman ako ganun ka showy noh.”

“ Hmm ang ibig bang sabihin niyan … sa private may laplapan ng naga—“ muling tinakpan ni Marian ang bibig ng kaibigan bago pa nito natapos ang sasabihin. Namumula na ang mukha niya at halatang guilty sa sinabi ng kaibigan. Nang makita ang reaksyon ni Marian, napasinghap na lang ito. Di makapaniwala sa di natuklasan. “Oh myyy ! Really?”

“Ano ba, si Errol pinag-uusapan natin bakit ba napunta tayo diyan. “ di makatingin ng diretso si Marian kay Edselyn kaya napahagikhik na ang kaibigan.

“I just can’t believe na finally happy na ang ending ng unconventional love story ninyo ng Chinito mo.”

“ You really think so?”

“Anong you really think so? Bakit di pa ba? – wait, don’t tell me di pa yan settled?”

“I don’t know, wala naman kasi kaming napag-usapan.”

“Don’t take it as just nakiki-chismis lang ako pero may naganap na ba sa inyo bukod sa halikan?” tumango si Marian bilang tugon sa tanong ni Edselyn. “May nangyari na’t lahat di pa kayo nag-usap, ano ba naman yan! How about yung babaeng yon? “

“Di ko alam, ayoko magtanong sa kanya. These past few days wala naman akong nakikita at nararamdaman sa kanya na maghihinala akong sila pa. Noon kinukwento naman niya kung nagkikita sila o nag-uusap pero ngayon wala naman. I mean, bago pa nangyari ang lahat medyo matagal na ring wala akong balita kung nagkikita pa sila.”

“Well then, baka nga wala na sila. Di naman siguro gagawa ng move si Richard kung sakaling sila pa di ba? Ilang taon din siyang naghintay at wala naman siyang ibang naging girlfriend. So it's impossible na kung kailan bumalik yung babae saka pa siya gagawa ng kalokohan.”

Natahimik si Marian habang iniisip ang sinabi ng kaibigan niya. Kahit papaano ay binigyan siya ng peace of mind ni Edselyn dahil sa mga sinabi nito sa kanya. Napagtanto niyang totoo naman ang mga sinabi nito, baka nga mas mabuting manalig na lang kay Richard at hayaan na lang ang mga bagay-bagay, mapag-usapan man nila o hindi. Naisip niyang mula sa sandaling iyon, di na niya hayaan ang sariling mag-isp pa ng kung anu-ano pa, sa halip ay tanggapin ng maluwag sa puso ang pinaparamdam ni Richard sa kanya.

“Eds, salamat ha. Actually wala naman akong planong sabihin talaga sa’yo yung tungkol sa nangyayari sa amin ni Richard ngayon kasi nahihiya ako pero nagpapasalamat ako at dahil sa malikot mong imahinasyon, napunta tayo sa usapang wala sa plano.”

“Ano ka ba, magdra-drama ka na naman ba?”

“Seryoso ako ano ba, salamat talaga. Ilang beses mo na akong tinulungan, mula sa pagkumbinsi sa aking tanggapin ang katotohanang nahuhulog na ang loob ko kay Richard hanggang ngayon. Salamat sa mga advice mo, girl! Pwedeng-pwede ka ng pumalit kay Ma’am Charo sa MMK.”

“Alam mo, pag-iisipan ko..kung maganda ang offer baka di ko yan tatanggihan.”

Sabay na tumawa ang magkakaibigan dahil sa sagot ni Edselyn. Ilang oras pang nanatili ang dalawa sa cafeteria at nagkwentuhan pagkatapos ay umalis din upang puntahan ang mga kaibigan nilang naghihintay sa kanila sa kanilang tambayan.

     Papalapit na ang sem break nina Marian kaya wala na siyang gaanong ginagawa sa school. Ilang professors narin nila nag nagsasabing wala na silang gagawin pa kundi ang hintayin na lang na mai-release ang class cards upang malaman kong pasado ba sila o hindi, pero dahil sa nagsabi ang iilang professors nila na hindi magre-release ng class cards hanggang Huwebes, di na pumasok si Marian ng Martes at nanatili na lang sa bahay. Pero dahil di naman siya pwedeng samahan ni Richard at kailangan din nitong pumasok sa opisina, na-bored si Marian at nagpasyang bisitahin ang lolo ni Richard kinabukasan.

Hinatid ni Richard si Marian sa bahay ng lolo nito kinabukasan bago ito tumuloy sa opisina nito. Lubos ang kagalakan ng matanda nang makita nito si Marian. Matagal-tagal na ring di sila nagkita kaya marami silang napagkwentuhan.

Masaya ang matanda nang malaman mula kay Marian na masaya ang dalawa sa kanilang pagsasama. Di tulad nang dati na medyo nag-aalinglangan ito, ngayon ay kumbinsido na ang matanda dahil bakas sa mukha ng babae ang kasiyahan. Mas lalo pang naging masaya si Roberto sa pagdalaw ni Marian nang ipagluto siya nito ng paborito niyang Paella Valenciana.

Di naman pinagsisihan ni Marian ang pagdalaw nito sa matanda at di naging boring ang araw niya. Sa tuwing nakakausap niya kasi ang matanda ay naaalala niya ang kanyang yumaong lolo dito. Bukod sa maalalahanin at magiliw si Roberto kay Marian, ramdam din ni Marian na napamahal na siya sa lolo ni Richard. Lagi din itong nagkukwento tungkol kay Richard, mga bagay na di masyadong ikinukwento ni Richard marahil ay ayaw niyang balikan sa kanyang mga alaala ang mga panahong kasama pa niya ang mga magulang at ang kanyang Lola Esmeralda.

Bandang hapon, dahil sa halos oras-oras na tawag ni Richard kay Marian upang kumustahin at alamin kung ano ang ginagawa nito sa bahay ng lolo niya, nag-suggest na si Roberto kay Marian na dalawin niya si Richard sa hotel. Noong una ay nagdadalawang-isip pa si Marian na sumang-ayon kasi nahihiya siyang bigla na lang siyang susulpot sa hotel, pero dahil sa pangungumbinsi sa kanya ng matanda pumayag na ito. Natakot din si Marian at baka may maisip pang di maganda si Roberto tungkol sa pagtanggi niyang magpunta sa hotel .

Pinahatid ni Roberto sa kanyang driver si Marian sa hotel. Magkahalong kaba at pananabik ang nararamdaman ni Marian nang papunta na siya sa doon. Taliwas ito sa ikalawang pagkakataong pumunta si Marian doon dahil sa pagkakatong iyon, kilala na siya ng mga staff ng hotel bilang asawa ni Richard. Kinakabahan siya kung ano ang magiging pakikitungo sa kanya ng mga tao ngayon siya lang mag-isa ang papasok, habang kinasasabikan niya ring makita ang magiging reaksyon ni Richard pagnakita siya.

Pagbaba ni Marian ng kotse, di niya inasahan ang paglapit ng security guard sa kanya, saka pa niya namukhaan na si Mark pala ito ang guard na umalalay din sa kanilang dalawa ni Richard noon.

“Good afternoon po Mrs. Lim.” Bati ni Mark sa kanya.

“Good afternoon din Mark, tama ba ako?”

“Yes po Ma’am.”

“Andiyan pa yung boss mo sa taas?”

“Yes, po Ma’am andiyan pa.”

“Ay mabuti naman, sige puntahan ko na lang ha.”

“Tayo na po, Ma’am. Ihahatid ko na po kayo.”

“Ay, huwag na Mark. Ako na lang ang pupunta, bumalik ka na lang sa pwesto mo.”

“Sigurado po kayo, Ma’am?”

“Yes, huwag kang mag-alala. Okay lang ako. Pagnagtanong ang boss mo kung bakit di mo ako sinamahan ako na lang ang magpapaliwanag kaya huwag ka na mag-alala, okay?”

“Sa-salamat po, Ma’am. Sige po, kahit sa may elevator na lang.”

“No, no..okay na talaga. Sige balik ka na sa pwesto mo.” Nagmamadali na si Marian na maglakad. Pagpasok naman niya ay narinig niya ang mga pagbati sa kanya ng mga staff sa reception area kaya binati niya rin ang mga ito.

Ilang sandali ang nakaraan ay sakay na si Marian ng elevator papuntang 31^st floor kung saan ang opisina ni Richard. Laking pasalamat ni Marian at sa pagpasok niya kanina ay di ipinaramdam sa kanya ng mga staff na hindi siya gusto ng mga tauhan ni Richard. Kahit papaano ay gumaan ang loob niya.

Naglalakad na si Marian sa lobby patungo sa office ni Richard nang makita niya si Lea na kalalabas lang sa pinto ng kwarto ni Richard, ngumiti siya dito at bumati. Nang makita siya ni Lea ay di maipinta ang mukha nito, marahil ay nagulat sa kanyang biglaang pagbisita.

“Hello Ms. Lea. Andiyan ba si Mr. Lim?”

“Hello po Mrs. Lim ! Lea na lang po, yes po..a-andiyan si Sir sa loob kaya lang po may ka-meeting po.”

“Ah ganun ba. Matatagalan pa ba sila?”

“Yes po. Kasisimula pa lang kasi ng meeting nila Mrs. Lim.”

“Naku, pwede bang humingi ng favor?”

“Ano po yon?”

“Pwede bang Marian na lang yung itawag mo sa akin pag tayong dalawa na lang?”

“Umm, si-sige po. Kung yan ang gusto ninyo, Marian.”

“Salamat.”

“Marian, pasensiya ka na kung di kita mapapapasok ngayon ha. Ganito na lang, i-inform ko na lang si Sir na andito ka para siya na ang magdesisyon kung pwede ka bang pumasok o hindi.”

“Sige, salamat. Pero kung hindi talaga, sabihin mo na lang sa kanya okay lang na maghintay ako dito or kung matatagalan pa ang meeting mauuna na lang akong umuwi.”

“Sige, sabihin ko.”

Tumalikod na si Lea, dumaan muna sa kanyang mesa at kinuha ang isang papel at folder, nagsulat sandali sa papel, bago ito kumatok sa pinto at pumasok ulit sa opisina ni Richard.

Sa loob, nadatnan niyang tahimik sina Richard at ang babaeng kausap nito. Nagmadaling lumapit si Lea kay Richard.

“I’m sorry for interrupting pero may papipirmahan lang po akong mahalagang papers Sir, kukunin na kasi ng Accounting Department kaya di na makapag-antay.” Inilapag ni Lea ang folder sa harap ni Richard at binuksan ito.

     Mrs. Lim is waiting outside. 

Ito ang nabasa ni Richard sa papel na tinutukoy ni Lea na papipirmahan niya sa kanya. Nanlamig ang mga kamay ni Richard nang mabasa ito. Kinakabahan sa kung ano ang mangyayari kung sakaling di nagawang humanap ng paraan ni Lea at nagkarap sina Marian at Cheska.

Image: Credit to Pinterest