Mr. Chinito Ver. 2.0 ( Part 28 )

      Kinabukasan, pagkauwi nina Richard at Marian sa mansyon ay magkatulong ang dalawa sa pagasikaso ng mga gamit ni Richard na dadalhin sa Cebu. Si Marian mismo ang pumili ng suit na susuotin ni Richard sa grand opening ng LHC. Habang nag eempake, kapansin-pansin ang pagiging tahimik ng babae.

Malungkot ito at tila malalim ang iniisip. Ang lahat ng ikinikilos ni Marian ay di nakalagpas ky Richard, alam niyang malungkot ang babae dahil pag-alis niya. Di rin naman siya manhid na di maunawan na gusto nitong sumama sa kanya sa Cebu pero iniiwasan niyang magbanggit ng suhestiyong iyon kay Marian dahil malaking gulo ito kung sakaling papayag ito na sumama sa kanya. Hanggang sa mga sandaling iyon, di parin alam ni Marian at ng lolo niya na magkatrabaho silang dalawa ni Cheska sa LMC. Kahit na wala naman siyang alam na iyon ang mangyayari at kahit gaano na kaganda ang takbo ng relasyon nilang dalawa ni Marian, di parin makuha ni Richard na aminin ito sa babae.

Konting tiis na lang Richard at maayos din ang lahat. Pagnagkalinawan na kayo ni Cheska wala ka ng problema.. Ang mga bagay na ito na lang ang iniisip ni Richard upang pakalmahin ang sarili.

“I will miss you Marian.” Bulong ni Richard nang magpaalamanan na ang dalawa sa may main door.

“Ako din, mamimiss kita..uwi ka kaagad after the event ha.”

“Of course. Di pa matatapos ang araw na iyon, nasa tabi mo na ako.”

“Promise ?!”

“Promise! I will call you often din, don’t worry..and one more thing, ingat ka while I’m away, please.”

“I will.. ikaw din ingat ka sa Cebu.”

Pagkatapos ng isang goodbye kiss at mahigpit na yakap, sumakay na sa kotse si Richard. Inihatid ang lalaki ni Jonas sa airport. Mas pinili ni Marian na huwag ng sumama sa paghatid nito at mas malulungkot lang siya. Di pa nga nakakalayo si Richard ang bigat na ng kanyang pakiramdam.

Ang OA lang Marian ha..para naman di na kayo magkikita muli..ilang days lang kaya kayo maghihiwalay. Pinaalalahanan ni Marian ang sarili. Nang makalabas na ng gate ang sasakyan kung saan lulan si Richard ay bumalik na sa loob si Marian at nagkulong na sa kwarto.

“Manang, naaawa ako kay Marian ..malungkot sa pag-alis ni Sir Richard.” Bulong ni Mabel kay Manang Fely. Kasalukuyang nagliligpit ang dalawa sa may dining table.

“Oo nga eh, ito naman kasing si Ricardo, kung bakit di nalang niya isinama si Marian wala na namang pasok yung asawa niya.”

“Oo nga po, Manang..eii Manang, baka naman…baka naman…”

“Baka naman ano?”

“Eii kasi, di ba parang nakapagtataka kasing di niya isinama gayung kung andito naman silang dalawa di niya nilulubayan sa kakatawag at kakasunod ang asawa niya kahit may pasok..tapos ngayon basta na lang niya iniiwan ito eh wala namang ginagawa si Marian dito sa Manila. Di kaya ..di kaya…”

“Di kaya ano?”

“Eii kasi di ba parang…parang..”

“Mabel naman ang kulit eh! Bakit na lang kasi di na diretsuhin pa!” hirit ni Dorina na biglang na lang sumulpot sa may likuran nina Mabel at Manang Fely. Sa gulat ng babae ay muntik ng mabitawan ang dala nitong tray.

“Ay palaka! Dorina naman! Bakit ba bigla ka na lang sumusulpot at nakikisali sa usapan namin!”

“Eii sorry naman! Narinig ko lang naman kasi ang pinag-uusapan ninyo ng di sinasadya.”

“Shhhh! Hinaan ‘nyo ang boses ninyo at baka marinig tayo ng amo natin sa taas. Ngayong wala si Richard dito at wala yung taong kausap niya palagi di makapagtataka na madali lang tayong marinig ni Marian kaya huwag kayo masyadong maingay..” bulong ni Manang Fely sa dalawang kasama.

“Sorry po!” sagot naman ng dalawa.

“Hali na nga kayo dito sa kusina, baka bigla na namang bumaba yon at marinig pa tayo..tara na!” bitbit ang kani-kanilang tray na may lamang kubyertos ay magkasunod na naglakad ang tatlo patungo sa kusina. Habang nilalapag ni Manang Fely ang dalang tray ay di ito nakatiis at tinanong kaagad si Mabel. “Mabel, ano ba yung gusto mong sabihin kanina?”

“Ang alin po?”

“Yung kanina…yung binibitin-bitin mong sabihin sa akin bago pa sinira ni Dorina ang eksena!”

“Ah yon! Hihihi..ito si Manang talaga oh, kunwari pa talaga pero chismosa din pala!” biro ni Mabel sa matanda, nagtawanan silang dalawa ni Dorina ngunit nang makita ang seryosong mukha ng matanda ay tumahimik kaagad ang dalawa. “Sorry po..”

“May alam ka bang di ko alam?”

“Eii di naman po sa ganun, Manang..ito ay obserbasyon ko lang naman…Pero di kaya may tinatago si Sir kaya di niya isinama si Marian sa Cebu? “

“Tinatago? Ano naman yon?” napakunot noo ang matanda ng marinig si Mabel.

“Ah alam ko na! Baka ang ibig sabihin ni Mabel Manang, baka may tinatagong magandang chic si Sir sa Cebu at kaya di niya sinama si Marian kasi ayaw niyang malaman ito ng asawa niya..eii di naman nakakapagtataka kung meron man di ba..sa gwapo ni Sir, maraming babae ang magkakagusto sa kanya, tapos ang yaman pa..malamang hindi seryoso si Sir baka …alam mo Manang..”

“Yon nga bestfriend ang ibig kong sabihin…kuhang-kuha mo yong iniisip ko eh..kasi di ba di naman talaga imposibleng mangyari lalo pa at matagal-tagal din siyang andun sa malayo tapos..”

“Naku Dorina..Mabel..tigil-tigilan nyo sa paggawa ng kwento si Ricardo ha! Bakit noong di pa yan nag-asawa may nakita ba kayong dinala yan na kung sinu-sinong babae, ha?! Ngayon pa kayang nag-asawa na siya saka pa magloloko?” namumula ang mukha sa inis ang matanda ng malaman kung ano ang iniisip ng dalawa tungkol sa kanyang alaga. “Di ninyo alam kung anong klaseng tao magmahal yang batang yan kaya huwag kayong mag-isip ng kung anu-ano!”

“Eii sorry po..naisip ko lang po naman yon, di ko naman talaga sinabing tama talaga ako..”

“Pwes huwag ka na mag-isip kung yon lang din ang maiisip mo!”

“Ahahaha! Naku bff! Minsan ka nga lang mag-isip di kapa pinahihintulutan ni Manang! Saklap ng life teh!” tinawanan ni Dorina ang kaibigan kaya isang kurot sa tagiliran ang kanyang natanggap sa matanda.

Ang mga gabing di niya kapiling si Richard na ata ang pinakamahirap na gabi para kay Marian. Unang gabi pa lang na di sila magkasama pakiramdam niya ay ang haba ng gabing iyon. Nakatanggap lang ng isang text si Marian mula sa lalaki na nagsasabing narating niya ng maayos ang Cebu. Nakasaad din sa text ang pagnanais nitong tawagan siya ngunit dahil sa late na ay nangako itong kinabukasan na lang siya tatawag upang makapagpahinga na silang pareho, dahil sa kagustuhang makausap na ang lalaki, gusto ng hilahin ni Marian ang oras upang dumating na ang umaga. Kahit anong pilit ipikit ni Marian ang mga mata upang palipasin ang oras ng mas mabilis ni isang minutong pag-idlip ay di niya makuhang gawin.

Sadya talagang kapag may hinihintay ka, parang ang bagal ng takbo ng oras at kapag nasa iyo na ang pagkakataong hinihintay mo, ganun din naman kabilis ang oras para lasapin mo ito ng todo-todo. Pagkalipas ng isang gabing walang tulog, nakausap narin ni Marian sa wakas ang lalaki. Ngunit sa kasamaang palad, di pa nga sila nagkakausap ng matagal ay napilitan si Richard na tapusin na ang tawag nang mabisto niyang di pa nakakatulog si Marian. Paulit-ulit kasi nitong narinig ang paghikab ng babae kaya upang makapagpahinga na ito ay nagpaalam na si Richard. Pagkatapos nilang mag-usap ng sandali ay tuluyan ng dinalaw ng antok si Marian at nakatulog na kaagad. Di man lang niya narinig ang pagkatok ni Manang Fely sa pinto maging ang pagpasok nito sa kwarto nang di siya sumagot sa pagtawag nito sa kanya. Nang makita ni Manang Fely na mahimbing itong natutulog, hawak pa din ang cellphone niya, iniwan na lang siya ng matanda para magpatuloy sa pagpapahinga.

Lunes ng umaga, ang araw kung kailan aalis silang magbabakarda, hindi magkaugaga si Marian sa pagaayos ng gamit niya habang naghihintay ang mga barkada sa labas ng gate nila. Lulan ang mga ito ng isang itim na van. Mabuti na lang at nagdesisyon na si Edselyn na bumaba at tulungan na lang siya upang mas mapabilis ang ginawa niyang pag-eempake. Di kasi ito nagawa ni Marian kahapon. Buong araw siyang walang ibang ginawa kundi ang matulog at nang kinagabihan pagkagising niya ay tinawagan siya ulit ni Richard, tuluyan na niyang nakalimutan ang tungkol sa bakasyon.

Bago tuluyang umalis ay tinawagan ni Marian ang kanyang nanay at si Lolo Roberto para magpaalam sa mga ito sabay ang pangakong bibisitahin niya ang dalawa pagbalik niya galing sa bakasyon. Huling tinawagan ni Marian si Richard upang ipaalam dito na paalis na siya ng mansyon.

 

“Hello hello hello!!” Masayang bati ni Marian pagsampa nito sa van kasunod ni Edselyn na nakaupo na sa

upuang nasa bandang kaliwa. Siya naman ay piniling umupo mag-isa sa tabi ng upuan ni Edselyn. Isa-isang hinalikan sa pisngi ni Marian sina Ruby at Mary Faith na magkatabing nakaupo sa bandang likuran ng inuupuan niya. Sa likod naman ng inuupuan ni Edselyn ay nakita nito si Bart na solo ring nakaupo doon. Kumaway ito sa kanya at ngumiti, sinuklian naman din ni Marian ng isang ngiti ang lalaki bilang pagbati dito.

“Hay salamat at natapos ka rin, akala namin dadalhin mo na ang buong mansyon mo at ang tagaaaaaal mo!” biro ni Joshua kay Marian nang tinapunan niya ito ng tingin, babatiin na sana niya ang lalaki pero natigil siya ng marinig ang sinabi nito. Katabi ng lalaki na nakaupo sa bandang likod ng van si Daniel na mukhang nakatulog na sa paghihintay sa kanila.

“Tseh! Kahit kailan talaga Joshhh– Teka! Anong nangyari diyan sa bibig mo?!” nagulat si Marian ng mapansin ang maliit na sugat sa gilid ng bibig ng kaibigan. Medyo nangingitim din ng kaunti ang bibig ni Joshua kaya di nakapagtatakang mapansin niya ito.

Walang sinuman ang gustong sumagot sa tanong ni Marian, kapansinpansin ang pag-iwas ng iba na tumingin sa kanya parang natatakot na magsalita hanggang sa binasag ang katahimikan sa loob ng van ng isarado ng driver ang pinto ng sasakyan matapos nitong mailagay sa compartment ng van ang kanyang mga gamit.

“Aalis na po ba tayo, Sir?” tanong ng driver kay Emman na naka-upo sa may front seat katabi nito.

“Yes po Manong.”

“Sino yung nagdrive?” bulong ni Marian kay Edselyn, nabaling ang atensyon niya sa driver na katabi ni Emman. Kahit nakatalikod ito sa kanya, sa porma pa lang nito alam na kaagad ni Marian na hindi ito ang driver nina Emman. Matanda na kasi ang driver nina Emman na may ilang beses na rin niyang nakita ngunit ang driver na kasama nila ngayon ay medyo bata pa kumpara sa driver nina Emman.

“Ay Marian, si Manong Alfred nga pala. Kaibigan siya nung driver namin, nung malaman kasi ni Daddy na pupunta tayo sa bahay ng pinsan ko di siya pumayag na wala tayong dadalhing driver kasi medyo malayo din ang byahe and since may mahalaga din silang lakad ni mommy, siya yung kinuha niya para magmaneho sa atin. Don’t worry, sagot na ni Dad ang bayad sa kanya.”

“Ah okay, mas mabuti nga din na iba ang magmaneho kung ganung malayo ang pupuntahan natin. Tara na?”

“Okay! Tayo na Manong!” Binuhay na kaagad ni Alfred ang makina ng sasakyan at ilang sandali lang ang nakaraan ay tinatahak na ng van ang national highway papuntang norte.

Masaya ang mga barkada ni Marian dahil kumpleto silang nagbakasyon. Buong akala talaga nila malabo ng makasama si Marian matapos ang insidenting nangyari sa university kung saan hinimatay si Marian. Kagaya ng laging nangyayari kapag magkakasama sila, puro tawanan, asaran, at kwentuhan ang magbabarkada. Kahit namimiss parin ni Marian si Richard, kahit papaano ay nakakatawa na siya sa mga sandaling yon. Di narin niya masyadong naiisip ang lalaki, di tulad noong mga nakaraang araw na nagmumukmok na lang siya at laging naka-abang sa pagtawag nito.

May ilang oras din ang kanilang nilakbay bago narating ang lugar na pagbabakasyunan nilang magkakaibigan. Sa layo nito ay nakatulog na silang lahat maliban kay Emman na kailangang manatiling gising upang magbigay ng direksyon kay Alfred. Saka pa sila ginising ni Emman nang marating na nila ang rest house ng pinsan nito.

“OH MY GOODNESS!” Ito ang tanging nasambit ni Edselyn habang napatunganga na lang sina Mary Faith at Marian nang tumambad sa kanila ang 2-storey modern rest house sa di kalayuan. Napalibutan ng salamin ang first floor ng puting bahay kaya mas nagbigay ito ng kaaya-ayang tanawin sa kabuuan ng rest house. May mga magagandang halaman din sa paligid at iilang palm trees sa bawat magkabilang gilid ng hagdan na dinadaanan nila patungo sa bahay. Habang naglalakad patungong main door, tila may bumubulong na kay Marian kung ano ang makikita sa malaking bahay na iyon, at di nga siya nagkamali, ilang sandali lang matapos nilang pumasok sa loob ng bahay kaagad ng ipinagmalaki ni Emman ang malaking infinity pool sa may likod ng bahay.

Uh oh! Bulong ni Marian sa sarili. Naalala kasi niya ang bilin ni Richard sa kanya. Sa ibabang bahagi ng bahay kung saan nakatirik ang rest house ay tanaw nila ang isang beach na sa kwento ni Emman ay pribado ito na pinagmamay-ari naman ng isang Aleman na naging kaibigan na rin ng pinsan ni Emman at ng Amerikano nitong asawa. For goodness sake! How can I resist the temptation! Pagsusumigaw ng isip at puso ni Marian habang nakatingin sa kulay asul na tubig ng swimming pool at ng dagat sa di kalayuan.

Sa kasalukuyan, wala ang mag-asawang may-ari ng rest house sa bansa at tanging ang caretaker na mag-asawa lang ang nakatira dito kaya tiyak silang lahat na ma-eenjoy nila ang lugar sa loob ng limang araw na pananatili nilang magkakaibigan. At dahil inasahan ng mga tagapamahala ng bahay ang pagdating nila, may nakahanda ng pananghalian sa mesa pagkadating nila. Pagod at gutom sa byahe, din a nagpatumpik-tumpik ang lahat at pinagsaluhan na ang pagkain sa mesa. Habang kumakain ay nag usap-usap sila at nagkasundong magbibigay na lang sila ng pera sa mag-asawa para sila na ang bahalang mamili para sa limang araw ng pagkain at kakailanganin nila. At dahil apat na kwarto lang ang pwede nilang gamitin, tigdadalawang tao ang magkakasalo sa iisang kwarto. Si Edselyn ang naging partner ni Marian. Sina Mary Faith at Ruby sa kabila, si Joshua at Daniel ang magkapareha habang si Emman naman at si Bart ang magkasama. Pagkatapos kumain ay kaagad nang pumasok sa kani-kanilang kwarto ang mga magkapareha upang ayusin ang mga gamit nila.

Sa loob ng kwarto nila, habang inililigpit ang mga gamit napagusapan nina Marian at Edselyn ang nangyari sa university kamakailan at di sinasadyang mabanggit ni Edselyn ang nangyaring suntukan sa pagitan ni Joshua at ng ibang schoolmates nila dahil sa pagtatanggol ng lalaki kay Marian. Nagulat si Marian nang malaman iyon at lubos ang pagkalungkot niya na kinailangan pang may mangyari sa kaibigan niya upang ipagtanggol lang siya laban sa mga taong humuhusga sa kanya.

Sa kwento ni Edselyn di raw sinasadyang marinig ni Joshua ang isang komento mula sa isang lalaki na kaya daw nag-asawa kaagad si Marian kay Richard kasi mayaman ito pero di talaga nito mahal ang lalaki at ang totoong mahal ni Marian ay si Bart kaya di nito maiwan-iwan si Bart. Nang marinig ng kaibigan ang sinabi ng lalaki ay pinagsabihan pa raw ito ni Joshua na tumigil na sa ikinakalat na di magandang kwento at di ito totoo pero nang sabihin ng lalaki na kaya raw kinokonsenti ng mga kaibigan nila si Marian dahil nakikinabang din daw ang mga ito sa perang nakukuha ni Marian sa asawa niya. Di nakapagpigil si Joshua kaya sinuntok na ang lalaking nambastos sa kanila.

“Alam mo naman yang mga yan mahilig lang yang mang-asar sa atin pero sa oras na may mang bully sa ating ibang tao handa naman tayong ipaglaban ng mga iyan.”

“I know Eds pero di ko parin maiwasang makonsensiya. Ayan tuloy nasaktan pa si Joshua and worst pati kayo nadamay na dahil lang sa mga maling desisyon ko.”

“Huwag mo na lang gaanong intindihin yon, ang importante nalaman din nung mga ‘yon na hindi ka gaya ng kung ano ang iniisip nila sa’yo. Kung ako din naman yung nakarinig nung sinabi ng lalaking iyon, kahit lalaki pa siya handa rin akong makipagsuntukan sa kanya noh!”

“Aww Eds! I truly appreciate kung gaano ninyo ako ipinaglalaban pero alam ko din namang may kasalanan din ako sa nangyari. Kung sana kasi di na ako nakipagkaibigan pa kay Bart eh di wala na sanang ganyang hakahaka na lumabas pa. Dapat kasi nilayuan ko na si Bart eh.”

“Tama na.. wala naman kasing naka-isip na ito ang magiging ending ng story ninyo ni Richard. From the start alam naman kasi naming kay Bart ka talaga may gusto kaya may kasalanan din kami sa nangyari..By the way, ano na pala ang plano mo about Bart?”

“Kakausapin ko siya sa lalong madaling panahon. Nangako ako kay Richard kaya kailangan ko tuparin, kahit hindi madali at alam ko umaasa talaga si Bart na hindi mauwi sa seryosohan ang pagsasama namin ni Richard pero kailangan ko naman ding sabihin sa kanya ang totoo. Ayoko siyang umasa ng umasa.”

“Agree with you girl! Kailangan na nga niyang malaman ang totoo. Nakakaawa din yung sitwasyon niya. The soonest na makausap mo siya, the better. “

 

Walang inaksayang oras ang magkakaibigan, pagkatapos nilang ayusin ang mga gamit sa kani-kanilang kwarto ay kaagad na nilang inaya si Emman na ipasyal sila sa beach. Sakto namang naglalakad dalampasigan ang Aleman na may-ari kaya nakahingi ng permiso si Emman mula dito kung pwede silang bumaba, di naman naging madamot ang Aleman at pinayagan sila. Isa-isang pinakilala ni Emman ang mga kaibigan kay Patrick, ang may-ari ng beach. Palangiti at palakaibigan kaya di sila nailang na makipag-usap dito. Marahil naaliw din ito sa kanila kaya sinabihan pa silang welcome silang bumaba at magswimming sa beach kahit na anong oras na gusto nila, bagay na di raw laging ginagawa ng Aleman kwento ni Emman sa kanila nang iniwan na sila ni Patrick ilang sandali ang lumipas. Ilang oras din silang nanatili doon at dahil di pa nakabihis ng panligo, nagkasya nalang silang umupo at magkwentuhan doon habang hinihintay ang paglubog ng araw bago nagpasyang bumalik sa rest house na tinutuluyan nila.

Sa buong araw na iyon, di natuloy ang plano ni Marian na kausapin si Bart. Hinintay kasi niya ang pagkakataong maka-usap ito ng sarilinan pero di sila nagkaroon ng pagkakataong makapag solo. Nang tumawag si Richard kinagabihan kaagad itong nagtanong tungkol dito kaya nang malaman nitong hindi pa ito nagawa ni Marian, di maiwasang makonsensya ang babae.

“Sorry, sorry talaga..wala pa kasing magandang pagkakataon. Bukas susubukan ko ..”

“I understand..di naman madali ang gagawin mo.”

“Please huwag ka ng magtampo..bukas talaga promise gagawin ko na..alam na naman ni Eds yung plano ko kaya hihingi ako ng tulong sa kanya para maka-usap ko ng maayos si Bart..please huwag ka ng magtampo, okay?”

“Sweetheart..di naman ako nagtatampo, sabi ko nga di ba naiintindihan kita.” Puno ng paglalambing na sinabi ni Richard kay Marian.

Di maiwasang mapatawa si Marian ng marinig ang pagtawag sa kanya ni Richard ng sweetheart. Di niya malaman kung bakit pero natatawa siyang marinig ito mula sa lalaki.

“Sweetheart ka diyan! Hoy Mr. Lim, si Marian to..anong sweetheart ka diyan? Tell me, sino yang tinatawag mong sweetheart ha?!” pabirong sagot ni Marian sa lalaki kahit alam naman nitong siya ang tinutukoy ni Richard. Di kasi niya maintindihan ang kanyang nararamdaman kung kinikilig ba siya o naaasiwa sa narinig mula dito.

“Oo alam ko ikaw yan. Bakit ayaw mo ba tawagin kita niyan? The last time tinawag kita ng Yani ayaw mo, pati ba naman sweetheart ayaw mo din? Para naman maiba at medyo sweet naman pag tinatawag kita. Lahat sila ang tawag sa’yo Marian di ba? Gusto ko naman gawing special yung tawag ko sa'yo, yung ako lang talaga ang tumatawag niyan at wala ng iba.”

“Ganun? Ang selfish mo naman Mr. Lim.” Biro pa ni Marian pagkatapos ay humagikhik pa.

“Kung ikaw ang pinag-uusapan Mrs. Marian Dela Rosa Lim, selfish ako.”

“Oo na, Mr. Lim..di na kita kokontrahin.” Nakangiting sagot ni Marian sa lalaki. Kinikilig pero ayaw ipahalata sa lalaki.

“Buti naman!”

Ilang minuto pa ang inabot ng usapan at kulitan ng dalawa bago nagpaalam si Richard. Bumalik naman si Marian sa loob ng bahay pagkatapos nilang mag-usap. Di na naabutan ni Marian ang mga kaibigan sa sala kung saan niya iniwan ang mga ito. Di nakapagtatakang maagang nagsitulugan ang mga kasama dahil sa madaling araw pa sila nagsimula ng kanilang biyahe. Pati si Marian ay nakaramdam narin ng antok at pagod kaya dumiretso na si Marian sa kwarto nila ni Edselyn para magpahinga narin.

Inakala ni Marian hanggang kinabukasan ay di parin siya makakakuha ng tamang tyempo upang makausap ng sarilinan si Bart, buong araw kasing magkakasama silang magbabarkada. Umaga pa lang nasa beach na sila, buong akala niya nang sinabi niyang di siya maliligo ay sasamahan siya ni Bart. Lagi kasi gumagawa ng paraan ang lalaki na samahan siya tuwing may gagawin o lalakarin si Marian at mag-isa lang siya ngunit di ito ginawa ng lalaki kaya mag-isa lang siyang nakaupo sa may dalampasigan at nakamasid sa kanyang mga kasamahan habang masaya silang naliligo sa dagat. Di parin siya nawalan ng pag-asa at inakalang darating ang sandaling maisipan nitong lapitan siya at samahan ngunit di ito nangyari.

Nang nasa rest house naman sila, ilang beses rin siyang lumalapit at sinubukang maunang magsimulang makipagkwentuhan sa binata pero tuwing sasabihin na sana niya ang gusto niyang sabihin kay Bart, lagi naman silang nadidistorbo ng iba nilang kaibigan kaya di niya maumpisahan ang kanyang pakay sa binata.

Nang di na makatiis si Marian, hiningan na nito ng tulong si Edselyn at pumayag naman ito sa kanyang pakiusap. Kasalukuyang nanonood ng palabas sa t.v ang kanyang mga kaibigan nang sumenyas si Edselyn na lumabas muna siya at magpunta sa poolside. Alam na kaagad ni Marian na ito na ang kanyang hinihintay na pagkakataon. Habang hinihintay ang pagsunod ni Bart sa kanya, di mapakali si Marian kaya naisip niyang umupo na sa gilid ng pool at ilubog ang dalawang binti sa malamig na tubig umaasang mapapakalma nito ang kabang nararamdaman niya. Nangangamba kasi siya sa maaring kahihinatnan sa pag-uusap nilang dalawa ng lalaki. Maya-maya pa ay narinig na niya ang pagtawag ni Bart sa kanyang pangalan nang tumingala siya ay nasa tapat na niya ito at nakatungo sa kanya.

“Bart! Halika .. ” Pinaupo niya ito sa kanyang tabi at pinilit niya ang sariling ngumiti dito upang itago ang kanyang nararamdaman ngunit biglang naputol ang ngiting iyon ng biglang marinig ni Marian ang pagtunog ng kanyang cellphone na kasalukuyang nasa bulsa niya. Nang kunin niya ito at tignan, mas lalo lang siyang kinabahan ng malamang si Richard ang tumatawag. Ayaw sana niyang sagutin pero alam niyang kapag di niya ito sasagutin ay di rin ito hihinto sa kakatawag kaya wala siyang magawa kundi sagutin ang tawag ni Richard. “Umm teka lang ha..sandali lang 'to..” tumayo si Marian at naglakad palayo upang di marinig ni Bart ang pag-uusap nilang dalawa.

“Hi sweetheart! “ masayang bati ni Richard sa kabilang linya.

“H-hi! Napatawag ka?” sagot ni Marian sa lalaki, mahina ang boses nito di siya marinig ni Bart na nasa di kalayuan lang.

“Napatawag ka?.. Bakit lagi naman kitang tinatawagan ah..”

“Oo nga naman..sabi ko nga..”

“Anyway, nag dinner ka na?”

“Oo naman, kanina lang..teka, may importante ka bang sasabihin kasi may gagawin pa akong importante..”

“Wala naman .. oh! Bago ko makalimutan..nag-usap na ba kayo ni Bart?”

“Eto na nga yung sinasabi kong importante eh, kaso pinutol mo na naman ang pagmo-moment namin ni Bart..”

“Really? Hmph! Bakit sa pagkakasabi mo parang may galit akong nararamdaman? Ayw mo yata kausapin si Bart eh!”

“ Ah ganun? Pwes, Richard Lim manigas ka at di ko na talaga kakausapin si Bart!” Alam ni Marian na tinutukso lang siya ni Richard naisipan niya rin itong biruin. Habang kinakausap si Richard ay lumingon si Marian sa kinaroroonan ni Bart, nakita niya itong nakatungo lang ang lalaki habang naglalaro ang mga binti nito sa  tubig ng pool.

“Just kidding! Sige na kausapin mo na yan..tawagan na lang kita mamaya. Bye!”

Pagkatapos ibaba ang tawag ay muling nilapitan ni Marian si Bart at umupo sa tabi nito, kagaya ng kanyang ginawa kanina, muli niyang inilublob sa tubig ang dalawa niyang paa. Nang mag angat siya ng tingin ay nakita niyang tinititigan siya ni Bart dahilan kaya muling nanumbalik ang kaba sa kanyang dibdib.

Oh please! Huwag mo akong titigan ng ganyan at baka di ko na masabi ang dapat kong sabihin.. 

“Marian..may gusto ka bang sabihin?” seryosong tanong ni Bart sa kanya, kahit hindi masyadong maliwanag sa sulok na iyon kung saan sila naka-upo ay batid ni Marian na seryoso din ang ekspresyon ng mukha ng lalaki. Pangalawang beses pa lang nito nakita na ganoon ang anyo ng lalaki . Ang una ay noong nagtapat ito ng pag-ibig sa kanya sa restaurant at pangalawang beses na ngayon.

“Uhmm.. Bart, gusto ko sanang magpasalamat sa pagtulong mo sa akin noong nakaraang linggo. Di pa ako pormal na nakapagpasalamat sa’yo kasi di na tayo nagkaroon pa ng chance na mag-usap ng matagal pagkatapos nang nangyari sa akin. Actually kung iisipin nga, halos lahat ata ng kamalasan na nangyayari sa akin recently lagi kang andiyan para tulungan ako kaya lubos akong nagpapasalamat na lagi kang andiyan para sa akin.”

“Marian kahit di ka magpasalamat wala lang naman sa akin yon eh..Kaya huwag mo nang isipin yon, okay? Masaya ako na natutulungan kita.”

“No Bart, ang laki na ng utang na loob ko sa’yo, alam mo ba yon? Kaya super super thank you talaga Bart. Para kang si Superman, isang sigaw ko lang andiyan ka na kaagad.” Isang matamis na ngiti ang pinakita ni Marian sa lalaki upang iparating dito kung gaano siya nagpapasalamat sa lahat ng tulong nito sa kanya.

“Ganun? Ginawa mo pa akong cartoon character!” tumawa si Bart matapos sabihin ito.

“Bakit ayaw mo ba? Ang cool kaya ni Superman, ang gwapo at ma-muscle pa ..uyyy Bart the Superman!” biro pa ni Marian sa lalaki.

“Ayoko nga! Kahit pa sangkatutak ang muscles niya sa katawan isa parin siyang fictional character, di totoong tao, kaya di rin totoo ang mga nagagawang tulong. Ano ako, peke?”

“Choosy ka pa! O siya..sige na nga..Bart the Lifeguard! Ayan ha, totoong tao na yang mga lifeguards at totoong tumutulong narin sa mga tao.”

“Hmmm..okay naman siya..marami nga siyang taong natutulungan…pero mas gusto ko kung maging personal lifeguard mo..”

Di kaagad nakapagsalita si Marian ng marinig ang sinabi ni Bart sa kanya. Kung hindi na sana gaanong seryoso at nakakailang ang pag-uusap nilang dalawa saka naman bumalik sa pagiging seryoso si Bart. Di pa nakatulong sa sitwasyon nila nang bigla na lang hinawakan ni Bart ang kanyang kamay. Gusto sanang bawiin ni Marian ang pagkakahawak ng lalaki sa kamay niya ngunit ayaw nitong bumitiw sa kanya.

“Bart..”

“Marian, I’m sorry..just-just hear me out, okay?” mahinang sabi ni Bart, nagsusumamo sa kanya na pakinggan muna siya sa kanyang sasabihin. Napalunok na lang si Marian at di na nagawang magsalita. “Marian, honestly..I’m starting to get scared .. di ko na alam kung ano ang gagawin ko. Ayoko isipin pero di ko na gusto ang mga napapansin ng mga mata ko..Tell me, Marian..please tell me mali ako..na mali yung mga nakikita ko.” Mahigpit na ang pagkakahawak ni Bart sa kamay ni Marian, di pa ito nakuntento at kinuha ang isa pa nitong kamay upang tuluyang humarap na si Marian sa kanya.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ni Marian sa mga sandaling iyon, parang pinaghihinaan na siya ng loob nang makita ang mga mata ni Bart habang nakatitig sa kanya. Nakikita niya dito ang pait at sakit ng nararamdaman ng lalaki sa mga sandaling iyon. “Bart..” mahinang tugon ni Marian, pinipigilan ang sarili sa takot baka tuluyan ng tumulo ang luha niya dahil sa awa sa lalaki. Buong akala niya matapang na siya para harapin ang at kausapin ang lalaki pero nagkamali siya. Bart will always have a special spot in her heart, at napatunayan niya iyon sa sarili sa mga sandaling iyon.

“Marian..please don’t tell me you are falling for – him..please, don’t..” mahinang pagsusumamo ni Bart. Tuluyan ng pumatak ang luha ni Marian pagkatapos marinig ang sinabi ni Bart. Kahit gaano niyang pigil, isang kurap lang at isa-isa ng pumatak ang mga luha niya.

“B-Bart..I’m..I'm sorry…sorry..”

“Akala ko ba..but why, Marian? hmm?"

“ I just do..Di ko alam, basta mahal ko na siya..”

“Bakit?—Bakit nga? Bakit sa kanya?”

“Kailangan ba may rason kung bakit mahal ko siya?.. Kung bakit sa kanya pa di ko rin alam Bart so please, huwag mo na lang akong tanungin..please.. Wala na akong ibang masasabi pa sa’yo kundi mahal ko si Richard.”

Sa puntong iyon, kasabay ng pagbaba ng tingin ni Bart ay ang pagpatak din ng luha nito sa mga mata. Pakiramdam ni Marian parang pinipiga ang puso niya ng makita na nasaktan ang taong walang ibang ginawa kundi ang pahalagahan siya at alagaan. Binabalot siya ng konsensya pero wala siyang magawa at kailangan din naman niyang sabihin ang totoo sa lalaki.

“Sinabi rin ba niyang mahal ka niya?”

“He made me feel that I am loved and that’s all that matters to me. I always believe that action speaks louder than words, Bart..”

“Is that the reason why tinalikuran mo ako? Because I chose to tell you upfront na gusto kita.. na mahal kita kaya di naging sapat para sa’yo?

“Bart..please?..Don’t make it harder for both of us. Maiintindihan ko kung di mo ako mapapatawad for making you wait. Maiintindihan din kita kung ayaw mo na akong maging kaibigan pero gusto ko lang maging tapat sa’yo instead of making you believe na may pag-asa pa na maging tayo. I am married to Richard and we intend to keep our marriage.” Mahinahong saad ni Marian kay Bart.

“Masaya ka ba?”

“Yes.”

 

“Inaalagaan ka ba niya? Pinapasaya?”

“Of course.”

Isang malalim na buntong-hininga ang narinig ni Marian mula kay Bart pagkatapos ay sandali nitong niyuko ang ulo. Dahan-dahang naramdaman ni Marian ang pagluwag nang pagkakahawak ni Bart sa kanyang mga kamay pagkatapos ay muli siya nitong tiningnan sa mata. Isang mapait na ngiti ang pinakawalan ng mga labi ng lalaki sabay ang mahinahon at mahina nitong pagsasalita. “Then I should set you free. I have no right to keep you from your happiness.”

“Bart..” parang nabunutan ng tinik sa dibdib si Marian nang marinig ang mga salitang iyon mula sa lalaki.

“ Gaya ng sinabi ko noon sa mga kaibigan mo, until the day na ikaw na yung magsasabing huminto na ako..hihinto na ako Marian. Masakit pero ayoko pigilan ka kung masaya ka na kay Richard, di kita pipigilan Marian. Kahit pa ganun ang mangyari, gusto ko lang sabihin sa'yo na di ko maipapangako na tuluyan na kitang pabayaan, because I still care for you.. kahit yon na lang, huwag mo naman ipagkait sa akin yon.”

“Aww Bart..” Di napigilan ni Marian ang sarili, niyakap niya ang lalaki ng mahigpit. “Masaya ako dahil sa sinabi mong yan..ibig sabihin gusto mo parin akong maging kaibigan at nagmamalasakit ka parin sa akin. Just like you, I still care for you and to our friendship..malulungkot din naman ako kung pati yon mawawala sa pagitan natin.”

Ilang sandali ring nagtagal ang pagyayakapan ng dalawa hanggang sa si Marian na ang unang kumalas. Kapwa di namalayan ng isa’t-isa na umiiyak pala silang dalawa ng mga sandaling iyon.

“Bakit ka ba umiiyak?” biro ni Bart habang pinapahid ang sariling mga luha sa pisngi.

“Ikaw kasi eh..” nakangiting sagot ni Marian habang pinapahid din ang mga luha niya. Pinagtawanan ng dalawa ang kanilang mga sarili pagkatapos.

Ilang oras pang nagtagal ang dalawa sa may poolside hanggang sa isa-isang nagsilabasan ang kanilang mga kaibigan upang tumambay narin doon. Maya-maya pa ay nagkayayaan ng magswimming sa pool ang mga ito ngunit di na sumali si Marian. 

Nang tumawag ulit si Richard ay kinamusta ng lalaki ang naging pag-uusap nilang dalawa ni Bart. Ayaw ng idetalye ni Marian ang naging usapan nila ni Bart dahil nahihiya siyang malaman ni Richard ang madramang pag-uusap nilang dalawa sa takot rin niyang tuksuhin ulit siya ni Richard. Pinagbigyan naman siya ni Richard sa kanyang pakiusap na huwag nang magtanong pa, masaya na raw siya at alam na ni Bart ang tungkol sa kanilang relasyon.

Kahit abala si Richard sa preparasyon ng pagbubukas ng LHC at si Marian naman ay nasa bakasyon pa, di naging balakid ang mga pinagkaka-abalahan nila upang di makapag-usap. Ang regular na pagtatawagan sa cellphone ang tanging paraan nila upang makapag-usap at ng di gaanong malungkot sa pansamantala nilang pagkakalayo.

 

Pagkatapos naman ng naging pag-uusap nina Marian at Bart, naging kampante na ang babae at di na naiilang tuwing nakakasama si Bart. Masaya din siya at sa kabila ng naging pag-uusap nila di rin nagbago si Bart sa pakikitungo sa kanya. Nalaman narin ng ibang mga kaibigan nila ang ginawang pag-usap ng dalawa pero wala ni isa sa kanila ang nagbanggit pa ng tungkol dito bilang respeto kina Marian at Bart.

Matuling lumipas ang mga araw, natapos na ang pagbabakasyon nina Marian. Ngunit isang araw makaraang naka-uwi sa mansyon si Marian ay nagdesisyon naman itong magbakasyon sa bahay ni lolo Roberto kasi nalulungkot siyang mag-isa lang sa bahay nila. Matapos payagan ni Richard ay kaagad na siyang nag-alsa balutan at nagpunta sa matanda. Sa kabilang banda naman, habang nalalapit ang Grand opening ng hotel sa Cebu ay kabado naman si Richard. Tuwing nagkakausap silang dalawa ni Marian, di niya ito maitatago ngunit palaging pinapakalma ni Marian si Richard. Isang gabi bago ang grand opening LHC, muling nabanggit ito ni Richard.

“Ano ka ba, sa loob ng mahabang taon ng panunungkulan mo sa kumpanya wala ka pang naging palpak ngayon ka pa ba kakabahan?”

“I can’t help it sweetheart .. this time it’s different, ito yung kauna-unahang hotel na ginawa ng kumpanya na sa akin galing lahat..the planning..the concept..the—“

“Shhh..tama na.. di ba nga sabi ko sa’yo think positive..tama na yang mga negativity na yan. Ang dapat gawin mo ngayon, magpahinga ka na para fresh na fresh ka bukas. Good luck sa grand opening ng LHC!” masayang sabi ni Marian kay Richard upang pagaanin ang nararamdaman nito.

“Thank you sweetheart! How I wish andito ka bukas para mawala ang nerbyos ko. Di bale, bukas ng gabi andiyan na ako!”

“Talaga?”

“Yes! I already book my flight, pagkatapos ng cocktail party uuwi na ako kaagad. I miss you so much!”

“I miss you too…ilang oras na lang magkikita na tayo ulit, di na ako makapag-antay..”

Pagkatapos magpaalaman sa isa’t-isa ay nagpahing na ang dalawa. Malapit na ring maghahating gabi kaya ramdam na rin nila ang antok. Nakatulog ng may ngiti sa labi si Marian matapos ang pag-uusap nilang iyon. Lubos ang saya ni Marian at ilang oras na lang ang bibilangin at makikita na niya ulit ang lalaki.

Kinabukasan ng hapon, araw ng grand opening ng LHC. Abala si Richard sa harap ng malaking salamin sa kanyang suite room, inaayos ang kanyang necktie nang biglang marinig ang doorbell. Narinig din niya ang boses ni Lea na tila nagmamadali.

“Sir..Excuse me po Sir Richard pero may problema po tayo Sir.”

Nag-alala si Richard nang marinig ang sinabing iyon ni Lea, ilang oras na lang magsisimula na ang opening tapos saka pa nagka-problema.  Dali-dali niyang pinagbuksan ni Lea ng pinto upang malaman sa babae kung ano ang problema sa baba nang...

“What’s the --”

“Surprise!!!!”

Nagulat si Richard nang makita na bukod sa kanyang sekretarya ay may dalawang tao rin itong mga kasama. Nakatayo sa labas sa kanyang pintuan ang kanyang lolo at si Marian! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jung So-Min photos credit to simplysomin.blogspot.com

Choi Jin-hyuk photos credit to Pinterest.